- Ryzyko zawodowe. - odparł i założył rękę na rękę. - Na klientów nie narzekam. A czasu teraz na pogaduchy braknie, więc zamawiajcie albo zejdźcie mi z oczu.

Milczałem, bo do ujęcia za wiele nie miałem. Ale zapamiętałem blizny.
- Masz wino? - po chwili spytałem - Byle mocne i bez dodawania wody.

Skoro karczmarz zajęty będzie podawaniem piwa i wina moim towarzyszom, może uda mi się niepostrzeżenie przedostać się za boczne drzwi, by się rozejrzeć. Odsuwam się od lady i powoli przesuwam się w stronę tychże drzwi.

(kto zamówił piwo - minus 3 szylingi. Kto wino - minus 5.)


Karczmarz zignorował Tancerza Wojny i zaczął nalewać trunki. W tym momencie Jonathan wykorzystał sytuację i prześlizgnął się wgłąb karczmy. Oberżysta go nie zauważył.

(Jon, popiszemy w osobnym temacie)

Sączę piwo, dalej gapiąc się na odważnego gościa. Tylko mnie sprowokuj...

- Karczmarzu. Kiedy ostatnio wzbogaciłeś się o nowe blizny? Bo widzę, że niedawno. Może to nie lada historia, o której warto usłyszeć.

Spoglądam na tancerza

- Ty głupcze! - komentuję krótko i czym prędzej ruszam za karczmarzem.

Dyskretnie splatam magię pod płaszczem i patrzę się na osiłków gotowy do rzucenia zaklęcia.

Spoglądam na znikającego na klatce Algroma. Dołączyć do nich? Czy poradzą sobie sami? Powoli, dyskretnie zbliżam się do drzwi. Nasłuchuję. Rozbrzmiewa tam walka bądź rozmowa? Lepiej, żebyśmy się tam wszyscy nie pchali, ale oni mogą potrzebować wsparcia...

Algrom zniknął w drzwiach ledwo się przez nie przecisnąwszy. Leonard zaczął nasłuchiwać. Jest za głośno w karczmie. Nic przez to nie słychać... nikt was też nie zaatakował.

(już będę pisał tutaj, nie chce mi sie tematu zakładać)

Algrom zszedł po schodach to piwniczki. Pomieszczenie ma kamienne ściany. Jak w kopalni. Piwnica została wyrżnięta w nagiej skale Ulricsbergu. Krasnolud zobaczył stos beczek i skrzyń w rogach pomieszczenia. Są tu też półki z zakurzonymi butlami. Ani śladu maga. Ani śladu karczmarza.

Uważnie rozglądam się po ścianach. Może jest jakaś ukryta wnęka? Szybko przeszukuję pomieszczenie i jeżeli niczego nie znajduję, biegiem ruszam na górę.

- Pospieszmy się - mówię krótko i ruszam w górę schodów.

Wpadam do pokoju

- Co tu się, kurwa, stało? - spoglądam na karczmarza - Żyje?

Przyglądam się karczmarzowi.

- Hmm...  Trudno powiedzieć. przed chwilą jeszcze żył. Teraz mamy czas, by przeszukać pokój. Weź się za skrzynię. Wygląda na solidną. Może coś tam schował.

Ja tym czasem zerkam do szafy.

Zajmuję się skrzynią. Jeżeli jest zamknięta, to zamek rozwalam młotem. Nie ma czasu na subtelne rozwiązania.

Twardo blokuje przejście pijaczynie.
- A może Heller szuka więcej kufli? Na przykład na twoją chęć chlania? Usiądź i poczekaj. Więcej cierpliwości - odpieram patrząc się na mężczyznę.

Przez chwilę waham się. Aed sam da sobie radę? A, dobra. Dowódca każe. Idę po schodach, szukając towarzyszy.

(mam rozumieć, że test się nie powiódł? Czy z pijaczyną negocjować się nie da?)

Dalej próbuje blokować wejście powoli tracąc cierpliwość.
- Uspokój się, bo jeszcze się przewrócisz. Lepiej idź na miejsce i poczekaj chwilę - próbuje dalej przekonywać człowieka.

Tymczasem na dole...

(Marcus, fajnie jakbyś jednak kiedyś wszedł i odpisał ;))

- Wal się, elfiku! - znów się zamachnął, ale Aed uniknął.

Trzech innych zabijaków stanęło do walki z elfami.

- Rozwalmy im te piękne mordy!


Na górze...

Algrom pierdolnął młotem i wieko odpadło. Wypadły złote monety na podłogę robiąc hałas. I do tego kawałek płaski drewna służący za drugie dno skrzyni. A tuż za kawałkiem duży, ciężki klucz.

Zerkam, ile tych złotych monet się wysypało.

- Tylko nie zagarnij wszystkiego dla siebie. Tym na dole też się należy. - mówię do Algroma, po czym przeszukuję karczmarza.

(Sorry chłopaki, ale ja też mam swoje życie. Na prawdę wchodzę tu w każdej wolnej chwili.)

Ciskam trzymanym kuflem wprost w pijaczynę, który atakował Aeda wpierw mierząc okiem bacznie by nie trafić kompana. (celowanie).

Zabieram 3 zk i resztę oddaję magowi

- Do podziału - mówię krótko - I chyba wiem, gdzie pasuje ten klucz.

Po schodkach zbiegam na dół i kieruję się do piwniczki. Skrzynie w kącie przestawiam na bok i szukam ukrytej klapy. Jeżeli nie ma, to dokładnie oglądam ściany. Gdzieś tutaj musi być przejście.

(Jestem, kuźwa, geniuszem xD)

Wracam do góry.

- Na dole znajdziecie klapę! Klucz pasuje do zamka - mówię i zbiegam do sali głównej.

(No to zaczynamy ;)

Z pełnego rozbiegu wpadam w pierwszego lepszego przeciwnika, wyrzucając go w powietrze.

Ładuję z piąchy dwa razy najbliższego atakującego mnie (bądź moich towarzyszy) klienta karczmy.

Nie przerywam ataku. Tym razem jednak staram się pochwycić jakiś stołek i nim uderzyć w pijaczynę.

Algrom w bójce dostał nagle butlą w głowę, która rozprysnęła się na kilka części. Szkło posypało się wokół, a krasnolud z zalaną krwią gębą padł na kolana oszołomiony...

2 obr!


Mag uniósł ciężką klapę i zobaczył drabinę. Schodzi ona do wąskiego korytarza wyciosanego w kamieniu. Panuje tam półmrok i słychać dziwne, ohydne, mlaszczące odgłosy. Ktoś lub... coś tam jest. I się czai w mroku...

Leżąc w jakimś kącie z obolałym brzuchem i uaktywnioną dodatkową niezaleczoną raną stwierdzam, że to nie dla mnie. Wstaje i wycofuje się do miejsca gdzie stoi Jonathan.
- Znalazłeś coś?! - wołam do niego przy okazji przygotowując do gardy lub uniku przed ciosami...

- Otworzyłem klapę w piwnicy, którą znalazł Algrom. Jest tam wejście do podziemi, ale myślę, że w pojedynkę lepiej tam nie schodzić.

Jeżeli jakiś rozzuchwalony pijaczyna zbliży się zanadto, walę go kosturem przez łeb.

- Schodzimy we dwóch, czy rozganiamy tą hołotę? - pytam Aeda.

Schodzę na dół do piwnicy i zatrzymuję się przy klapie, czekając na Aeda.

Idę za Jonathanem. Kiedy już docieram do klapy wykorzystując ostatnio splecioną magię rzucam pancerz prawości (jedna kość, do skutku, w razie krytycznej porażki PS).

Rzucam spojrzenie na karczmarza. Nie. Jeszcze za wcześnie... Podchodzę do niego i daję po mordzie. Jeden, ogłuszający cios. Schodzę na dół. Kręcę głową, widząc walczących. Przez krótką chwilę mnie nie było, a już karczma wrzeje. Jeśli zdołałem jeszcze dojrzeć Ravina i Aeda wchodzących do piwnicy, idę za nimi. Jeśli nie, biorę coś ciężkiego, krzesło bądź butelkę i ciskam w przeciwnika.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-04-03 16:29:29)

Atakuje najblizszego przeciwnika dwoma silnymi sierpowymi.

(Już wcześniej napisałem, że biorę stołek i chce komuś z nich przywalić. Potem używam nogi od stołka jako broni.)

Wrogowie obronili się przed atakami krasnoluda i elfa. Av także odskakiwał i unikał jak szalony. Algrom zaś obrywał. Teraz dostał mocno w brzuch, a po chwili kopa w ramię!

1 obr!

(Jeśli trzymam nogi od krzesła/taboretu.)

Walę nimi o najbliższych wrogów.

Przestaję okładać klientów. Trzymam nóżki w gotowości do ciosu. Czasem straszę nimi tych, którzy chcieliby wstać.

- Leżcie jeśli nie chcecie oberwać jeszcze bardziej!

Instruuję.

- Zostanę na wypadek gdyby ktoś próbował nas śledzić albo kogoś nasłać. Lepiej chronić tyły.

Cofam się do drzwi przez które wszedł Algrom i staję w nich.

- Ostrzegam. Lepiej ze mną nie zadzierajcie.

Mówię do chojraków.

Wróciliście na górę, do sali wspólnej gdzie porządku pilnował Tancerz. Elf zobaczył, że jego kompani prowadza jakiegoś młodzieńca w brudnych ubraniach... więźnia?

- Zrobię co w mojej mocy by chłopak dotarł tam bez szwanku.

Odpowiadam równie cicho.

- Nie czekajmy. Idźmy czym prędzej, bo czas nagli - odparłem do nich i czekałem aż ruszą by też za nimi pójść.

- Chodź młodzieńcze, zaprowadzimy cię do Świątyni Sigmara. Tam opowiesz Arcykanonikowi, co widziałeś w pieczarze kultystów.

Wychodzę ze wszystkimi i kieruję się do Świątyni Sigmara.

Wyszliście rozpychając łokciami i kolanami tłum ludzi. Opuściliście karczmę i od razu usłyszeliście wrzawę i głosy od wschodu... od dzielnicy Palast. To tam przecież jest Plac Broni i ma się rozpocząć proces! Czyżby już się zaczął?!

- Słusznie. Przyśpieszmy kroku.

Idę nieco szybciej w stronę źródła hałasu.

Ja uważam na więźnia mutantów. Może spanikować i próbować uciec. W razie czego rzucam się w pościg.

- Nie wygląda to ciekawie - mruknąłem do kompanów - Ale da się przejść. Mogę spróbować z nimi pogadać. Kto idzie ze mną? - spytałem się i popatrzyłem po kompanach.

- Albo odwrócić czymś uwagę strażników, by opuścili na chwilę swój posterunek. Wtedy może udałoby się przemknąć niepostrzeżenie. - podsuwam kolejny pomysł.

(Ilu strażników pilnuje przejścia na tej ulicy?)

Ostatnio edytowany przez Ravin (2011-04-09 18:15:08)

- Ja zajmę się strażnikami - mówię i najbliższemu towarzyszowi podaję swoją broń i hełm - Odwrócę ich uwagę, a wy w tym czasie przedostaniecie się na plac. To najprostsza i najszybsza droga.

- Wolałbym przemknąć między wozami. Jeśli zauważą nas, skaczących po dachach, gotowi jeszcze ustrzelić nas z kuszy.

-Jak rozkażesz.- Odparłem, po czym szybko ogarnąłem wzrokiem plac. Począłem w myślach wytyczać szlak, którym mógłbym się przedostać na plac. Poprawiam ubranie, staram się ukryć miecz między fałdami materiału... Kusza. Szlag. No trudno, jej nie schowam.

Przepycham się w kierunku strażników. Jak już uda mi się cudem przepchać to staję przed nimi wyprostowany, w odległości 3 metrów od nich.
- Panowie strażnicy muszę dostać się za wozy, na teren procesu - odpieram.

Ruszam za towarzyszami, starając się podejść nieco z boku strażnika, nieznacznie, niby przypadkiem zbliżając się do barykady. Staram się nie wystawać z tłumu. Zachowuję przy tym czujność, rzucając dyskretne spojrzenia w stronę towarzyszy rozmawiających z strażnikami. Może Aedowi się uda ich przekonać... A jak nie, zostaje Algrom.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-04-10 18:54:29)

Co za chaos... Jak zwykle Aed probuje dowodzic. (uznajmy, ze nie oddalem tego ekwipunku) Zobaczymy, co z tego wyniknie tym razem.

- Występujemy w procesie. Mamy bardzo ważne informacje i dowody, dotyczące kościoła Sigmara świądczące o ich niewinności - odpieram tak by usłyszał to tylko strażnik.

- Wynocha z tymi papierami! - krzyknął strażnik i odtrącił dłoń maga ognia. Nie wiadomo co mu się nie spodobało... - Nikt nie przejdzie! Trybuny pełne!

- Jeśli nie pozwolisz nam przejść, a dowód jest bardzo ważny, to przyczynisz się najprawdopodobniej do upadku tego miasta. Masz dom? Żonę i dzieci? Chcesz ich stracić przez taki błąd? - odpieram już zdenerwowany.

- Wpuściliście do tej pory mnóstwo gapiów, pijaków i innego motłochu a zatrzymujecie nas, którzy działamy za zgodą waszego przełożonego. Zastanówcie się, co robicie! - zaczynam podnosić głos.

- Szybko, szkoda czasu - powiedziałem do kompanów i przeszedłem zwinnie pod wozem. Rozglądam się za arcykanonikiem i łowcami czarownic.

Przechodzę obok nich wyprostowany i przeskakuję ostrożnie nad wozem. Idę wraz z towarzyszami.

Puszczam Opfera przodem i jako ostatni przechodzę przez wóz. Przesuwając się pomiędzy ludźmi, mam baczenie na swój ekwipunek. Taki tłum to raj dla drobnych złodziejaszków. Szukam wzrokiem miejsca rozprawy i naszego celu, Arcykanonika.

- Nie wygląda to różowo - mruknąłem cicho do kompanów - Jeśli Liebnitz nas zobaczy to mamy przechlapane. Mi tu się widzi by wysłać kogoś, kto najlepiej się w topi w tłok. I to powinien być człowiek - spojrzałem po Jonathanie i Leonardzie - Macie największe szansę na dostanie się. Ja i Av za bardzo jesteśmy podejrzani jako elfy, a z kolei Algrom jest uzbrojony jak na wojnę... to jak?

- Dobrze... - pomyślałem uśmiechając się przy tym chytrze - Ten jeden raz dam tobie zrobić tak jak zamierzasz...
Kiwnąłem do towarzyszy, by robili to co Algrom. Idę za nim.

(nic nie wypowiedziałem na głos... to od myślnika to moje myśli)

Ładny stos... W najczarniejszym scenariuszu wyląduję właśnie na nim. Ogarniam wzrokiem tłum, patrzę się na Liebnitza. Nie jest już otoczony przez swoich ludzi, a nawet jeśli, to najwyżej paru. Gdybym tak... wyjmuję do połowy sztylet. Ten arcykapłan ma solidny kark, ale nie takie już kruszyłem... Nie. Teraz jego śmierć tylko pogorszy sytuację. Później, będzie jeszcze na to czas. Ostrze wędruje z powrotem do pochwy, a ja idę powoli za Algromem. Po drodze wypatruję możliwych dróg ucieczki. Pale, sznury... praktycznie nie ma niestrzeżonego przejścia. Nieźli są. Chyba że... obserwuję pałac, może są jakieś otwarte drzwi, okna?

Przedzierając się przez tłum śmierdzących, spoconych ludzi wpadliście na jakąś kolejkę ustawioną z wielu osób! Prowadzi ona do jakiegoś szarlatana, który wykrzykuje:

- Kukiełki heretyków! I czarownic! Do palenia! Kupcie dzieciom! Parę szylingów za jedną! Chodźta! Chodźta!

Wszyscy się pchają by kupić a wy nie możecie przejść...

Tancerz dwa razy naparł, ale nic to nie dało. Parę ludzi z tłumu krzyknęło wściekłych i popchnęło elfa na bok!

Idę za Algromem. Mocno napierającym i torującym drogę stawiam mocno kostur na stopy. W razie któryś z tłumu miałby mi coś za złe, bąkam jakieś "Przepraszam" i celuję w następną stopę.

Idę za resztą, przemykając pomiędzy ludzkimi ciałami, unikając rozpychania się. Bójka to ostatnie, co jest nam w tej chwili potrzebne.

Zakląłem w swoim języku.
- Misja jest ważniejsza... idziemy - warknąłem do reszty idąc dalej i mając w nosie ludzi i płaczącego chłopczyka.

Spoglądam na jęczącego chłopaka... Nigdy, przenigdy nie będę mieć dzieci. Idę dalej, starając się wyrzucić z głowy jego płaczącą twarz.

Co? Aed? Słuchem i spojrzeniem lokalizuję hierofanta. Gwałtownie rozpycham ludzi, starając się dotrzeć do maga. Gdy już tam będę, pomagam wstać dowódcy. Przyspieszam. Jesteśmy już blisko... Możemy już wrzeszczeć? Chyba jesteśmy już wystarczająco blisko... albo lepiej, jeszcze nie.

Gdy już byliście tak blisko Tancerz poczuł jak jakiś zbłąkany, wielki pies łapie zębiskami jego nogę i szarpie do tyłu, warcząc. I unieruchamiając elfa!

Leonard doszedł do wniosku, że lepiej nie krzyczeć... bo jeszcze zwrócą uwagę Liebnitza...

Odwracam się, słysząc odgłos warczenia. Jeden rzut oka na sytuację i, jeśli ciasnota w tłumie na to pozwala, pochylam się, niby chcąc pomóc w uwolnieniu nogi Tancerzowi. W rzeczywistości splatam magię i rzucam Porażenie na psa, dotykając go po grzbiecie. (1 kostka)

Cholera, nawet psy przeciwko nam? Jeżeli magowi nie wychodzi porażenie, to walę psa w łeb. Nie, żeby zabić, po prostu, żeby uciekł.

(A co z moim ciosem?)

Walę kundla z piąchy z całej siły w łeb!

Odsuwam się po nieudanym czarze i robię miejsce dla Ibena i Algroma. Staję obok Opfera i mam oko na otoczenie.

(Czy tłum od osób siedzących w pawilonie oddzielają strażnicy? Czy można spróbować podejść od tyłu do Arcykanonika?)

Odwracam się do swoich i mówię półgłosem.

- Zaczekajcie tutaj i miejcie pieczę nad naszym młodzieńcem, Opferem. Ja postaram się dostać do Arcykanonika. Krasnolud, czy elfy zwróciliby większą uwagę. Może mi się uda.

Po tych słowach ruszam w stronę siedzących w pawilonie dostojników. Staram się podejść do nich od tyłu, by nie zauważył mnie Liebnitz. Skrywam twarz w cieniu kaptura. Arcykanonik nie jest byle kim i na pewno nie siedzi tutaj sam. Ma jakąś świtę, przybocznych kapłanów. Jeżeli nie uda się dotrzeć bezpośrednio do Arcykanonika, staram się zwrócić uwagę jednego z nich.

Staję trochę za Opferem gotów w każdej chwili zatrzymać go jeśli nagle przestraszy się presji i zechce uciec.

(a co w takiej chwili mogę zrobić?...)

Widząc, że Jonathan już się wziął do roboty po prostu stoję i czekam patrząc na odchodzącego maga. Czasem zerkam wokół siebie.

Podchodzę do Jonathana i kapłana bezszelestnie.
- Łowcy mieli rację. Mamy też świadka. O tamtego - pokazuje głową na Opfera - Widział wszystko. Był też więźniem tamtejszego kultu.
Wszystko mówię bardzo cicho, tylko by usłyszał to kapłan i ewentualnie Jonathan.

(Kapłan Stoltz'ec, robi stolec xD)

Kiwnąłem głową i bez słowa ruszyłem we wskazanym kierunku.

Idę ze wszystkimi do wskazanego namiotu. Zanim wejdę, rozglądam się, czy nie ma w pobliżu jakiejś straży. Mam nadzieję, że po dostarczeniu Opfera, Arcykanonik nie postąpi z nami jak niedawno Liebnitz.

Przysłuchuję się wszystkiemu. Szlag... coś zbyt łatwo wszystko idzie. To nigdy nie wróży dobrze. Idę za resztą, zerkając, czy arcykanonik w ogóle zamierza ruszyć swe błogosławione dupsko z krzesła. Ktoś powinien już mu o nas powiedzieć, a jeśli nie...

- Widzieliśmy dwa mutanty pod karczmą - odparłem - A ten młodzian to twój dowód. Był tam więźniem. Widział wszystko. Łącznie z akcją zdobycia księgi.

Na twarzy Arcykanonika odmalowała się ulga.

- Dobrze. Dobrze się spisaliście. - rzekł po czym zwrócił się do Johanna Opfera:

- Będziesz moim nieoczekiwanym przez nikogo świadkiem w tej rozprawie.

Po czym znów zwrócił się do was:

- Jednego z waszych także powołam jako świadka zdarzeń w tamtej karczmie w południowej dzielnicy. Nie wspominajcie o tym chłopcu, ja się tym zajmę. Wybierzcie szybko kto będzie zeznawał i wybierzcie dobrze. Wierzę, że dobrze to rozegracie, przyjaciele. - zobaczyliście szczerość i zatroskanie na jego twarzy, co było znakiem, że człowiek ten jest jednak po stronie "tych dobrych".

- Ja nie mam nic przeciwko. - odpowiadam i przyglądam się Arcykanonikowi. Jak dobrze, że nie okazał się być podobnym do Liebnitza.

Uśmiecham się nieznacznie. Nareszcie jakieś postępy. Czekam dalej na rozwój wydarzeń.

- Ale i też elfem - odparłem - Ale jeśli ludzi nie weźmie za serce niechęć rasowa to pewnie mnie wysłuchają. Więc - skierowałem się do arcykanonika - ja idę.

- Wyglądam na mutanta? - spytałem się by po chwili parsknąć śmiechem - Mi to szczerze obojętne. Mogę iść ja, może iść Jonathan lub Algrom, a nawet Av i Leonard. Ale ja jestem hierofantem. Będę wiedzieć co mówię. I nie boję się tłumu.

Spokojnie przyglądam się sytuacji. Wychodzę przed namiot i wzrokiem omiatam tłum i sytuację na procesie.

Rozglądam się po obecnych.

- Cóż, pewniej czuję się podczas walki z wszelkim pomiotem chaosu, niż podczas publicznych wystąpień. Jeśli jednak wszyscy się zgadzacie, bym reprezentował naszą grupę, pójdę.

Mag ognia reprezentujący niewinnych awanturników... To muszę zobaczyć.
-Skoro tak... nie każmy Liebnitzowi czekać. Chcę go dziś zobaczyć na tym stosie, najlepiej na tle zachodzącego słońca.- I to ja rzucę pierwszą pochodnię...

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-04-20 22:14:21)

- Chodźmy za nim. Wszyscy teraz miejsca zajmować będą, więc raczej nas nie zauważą.

Zarzucam kaptur na głowę i podążam za Arcykanonikiem. Zatrzymuję się dobre kilka metrów od miejsca, w którym usiądzie.

Wszyscy wyszliście stając tuż przed grubym sznurem blokującym wejście na podest gdzie siedzi Arcykanonik. Trąbki grają głośno i dość długo. Tłum powoli cichnie.

(teraz będę opisywał z małą ilością dialogów, gdyż jest ich sporo. Skrócę to do podsumowania)


Herold stojący na podwyższeniu zaczął mówić. Najpierw przywitał mieszkańców Middenheim i ogłosił, że oto ten proces dotyczyć będzie Bauera i jego straszliwej zbrodni. Oskarżenie jest takie, że Bauer jest zepsutym sługą Chaosu gdyż znaleziono przy nim Chaotyczną Księgę, co potwierdzić mogą znawcy z Collegium Theologica. Później Herold pyta czy obecny jest tutaj oskarżony, a strażnicy odpowiadają, że jest. Wiele przedmiotów leci w stronę Jacoba, a tłum wrzeszczy: "Spalić go! Spalić na Ulryka!".

Następnie Herold przedstawia ławę sędziowską - Ulricha Shutzmanna, kapłankę Evinę Klug, oraz trzech Magistrów Prawa - Richter, Kalzbad, Brucker. Oskarżycielem jest Arcykapłan Klaus Liebnitz, a obrońcą Werner Stoltz.

Zaczyna (oczywiście...) Arcykapłan Liebnitz. Wstaje, patrzy po tłumie który ucichł zupełnie i potem wbija wzrok w Bauera:

- Jak już wiadomo wszystkim tu obecnym! - grzmi - Oskarżam tutaj obecnego Jacoba Bauera o paktowanie z Chaosem! Jest on równie odpowiedzialny jak i Świątynia Sigmara za to co się tu dzieje w MOIM mieście! Chaos na ulicach, mutanty, kultyści. Jak zepsutym trzeba być by zdradzić boga którego się wyznaje?! Jak bardzo trza być zepsutym by przejść na stronę Chaosu i być odpowiedzialnym za krew która leje się po ulicach? Oto macie tutaj przed sobą jednego z nich! Chodził po mieście, a pod pachą trzymał Księgę Chaosu! Zdrajca i heretyk! Księga ta znajduje się w Indeksie Ksiąg Zakazanych, a biegli z Collegium potwierdzili, że to zła księga. Heretyk ten, co stoi przed wami, miał bowiem też świetną przykrywkę! Tajny zakon, ściganie czarownic i zła! Bzdura! Pozwalało to mu prześladować innych, a sam zbliżył się do Niszczycielskich Potęg i został ich członkiem! Krążą też plotki, że sam w pojedynkę znalazł jakąś świątynię Chaosu! Jakże brzuch mnie bolał od śmiechu gdym się o tym dowiedział! Co za bzdury! Gdyby zdecydował się na taki ruch, z pewnością zebrałby większe siły.

Później w procesie zaczął zeznawać obrońca - Stoltz.

- Nigdy nie sprzyjałem herezji i od zawsze walczyłem z Chaosem! Nie ustępuję też ludziom takiego niskiego pokroju jak Liebnitz. Jacob Bauer jest wiernym sługą Sigmara i przyjacielem świątyni od wielu lat. Potwierdzą to jego towarzysze z Ordo Fidelis.

Tutaj faktycznie Mathias Hoffer i Fischer potwierdzili i dodali parę anegdotek na obronę Bauera.

- Dodatkowo jest przecież łowcą czarownic - kontynuował Stoltz. - Wypełniał swoje obowiązki i swoją pracę. Miał pełne prawo i błogosławieństwo Sigmara i moje do konfiskaty zakazanej księgi. Sprawę tą oparto na przypadkowych dowodach i pobudkach politycznych, co mnie brzydzi i mierzi. Wzywam więc na świadków moich przyjaciół - znaną już w tym mieście grupę osób. A konkretnie ich przedstawiciela do zeznań. Niech wam otworzy oczy i opowie o dwóch kryjówkach kultystów w mieście. Z tego co wiem, ten tutaj obecny Bauer uratował ich życie pod Middenheim broniąc przed Chaosem. Wzywam Jonathana - piromantę.

Lecz zanim Jonathan ruszył przed siebie, sędzia zagrzmiał by najpierw na świadka wezwano Bauera i ludzi, którzy go schwytali. Tak też się stało. Bauer streścił historię - taką samą jak ta, którą usłyszeliście od Opfera. Zaczął od rozmowy z Aedem na ulicach, potem przeszedł do rozdzielenia się z łowcami, znalazł kryjówkę kultystów, walczył, zabrał księgę i uciekł. Był ścigany i ranny, poczuł, że traci przytomność i obudził się w więzieniu.

Strażnicy zaś również złożyli zeznania, krótkie i pozbawione sensu. I potem wezwano jednego z was. Jonathan poczuł, że ma całe mokre plecy i kulę waty w gardle. Żołądek skurczył mu się, jądra też, a oddech stał się lekko przerywany. W ustach mu zaschło... teraz jego kolej. Od tego zeznania może bardzo dużo zależeć...

Podszedł do mównicy i zobaczył cichy, wielki tłum. Całe Middenheim. Zobaczył też tik nerwowy i nerwowe gesty Liebnitza po lewej. Wszyscy oczekują.

(Tylko obyś odpisał)

Stoję z boku i obserwuję całą sytuację. Jeżeli... jeżeli Bauer zostanie skazany, będę go bronił. Do ostatniej kropli krwi w moich krasnoludzkich żyłach. Zawdzięczam mu życie i to będzie pora na spłacenie długu.

(Jeżeli Jonathan nie odpisze wieczorem, to:)

Wołam Stoltza do siebie

- Chyba boi się mówić - rzucam, wskazując podbródkiem na piromantę - Mogę zrobić to za niego, jeżeli trzeba.

Cholera... dobrze, że się nie zgłosiłem. No dalej, Jon... to nie powinno być takie trudne. Jeśli przegramy proces... Dotykam lekko rękojeści sztyletu. Nie, damy radę.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-04-21 14:49:39)

Staję przed sądem. Zdejmuję hełm i kładę go sobie przy nogach. Rozglądam się po tłumie i zwracam się do sędziów donośnym głosem

- Ja, Algrom Hurgarsson klnę się na mój honor, że zeznania Jacoba Bauera są zgodne z prawdą. Od początku do końca nie słyszałem żadnego kłamstwa z jego ust. Widziałem na własne oczy, jak zakon Ordo Fidelis, którego oskarżony jest członkiem, walczył na śmierć i życie z mutantami, które zaatakowały nas w lesie!

Milknę na chwilę, oczekując reakcji sędziów.

Milczę. Nie mam nic do dodania. Teraz wszystko w rękach ławy sędziowskiej.

Pięknie... Nawet jeśli wygramy, ulice zdążą spłynąć krwią. A ja tkwię tutaj, w sercu tego szaleństwa. Bogowie mają okropne poczucie humoru. Cóż... teraz pozostało mi jedno. Wchodzę do pałacu, rozpychając tłum, trzaskając w mordę co oporniejszych. W międzyczasie rzucam spojrzenia dookoła, sprawdzam, kto dokładnie wchodzi do pałacu.

Zakładam swój hełm i podbiegam do Stoltza

- Ruszajmy czym prędzej do pałacu. A Liebnitz odpowie za swoje kłamstwa. Zginie marnie, jak pies.

(dobra, ile można czekać...)


Weszliście wszyscy do świątyni. Jest tu sporo strażników, kapłanów i Teutogenów... znów, jasna cholera, nie możecie działać. Trzeba się zachowywać a emocje trzymać na wodzy.

- To nieprawda! - wykrzyknął Stoltz idąc w stronę Liebnitza po czym szybko odwrócił się do was:

- Czy widzieliście ten znak gdy przynieśliście ikonę do Middenheim?

Spoglądam na Liebnitza srogim wzrokiem
- Nie śmiałbym ci grozić, Liebnitz, ale jeżeli dowiem się, że ten znak to twoja sprawka...

Chwilowo milczę, czekając na reakcję Liebnitza. Suczy syn. Najważniejsze jednak będzie zdanie sędziów, nie jego. Trzeba grać przekonywująco.

Ktoś musi wreszcie powstrzymać Liebnitza, tego szaleńca. Naprawdę niewiele brakuje, by całe miasto rzuciło się sobie do gardeł. Wygląda na to, że zgodnie z prawem, nic mu zrobić nie można. Pozostaje nasza grupa i rozwiązanie niekonwencjonalne.

(Nie odpowiedziałeś, czy na Zr i Żyw mogę wydać)