-Ja bym pogadał z tymi woźnymi.- Odpowiadam szeptem. Brakuje tylko, żeby ktoś nas teraz wziął za włamywaczy. Chociaż pomysł wyważenia bramy byłby całkiem niezły. Potrzebny nam tylko solidny taran... szlag. Gdzie Algrom, kiedy go potrzeba?

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-05-06 14:54:20)

- Hm... nie znamy was, któż zacz? - spytał jeden woźny ze skórznią na sobie i bojowym kijem na plecach.

- Macie jakieś dokumenty uprawniające do chodzenia po mieście w czasie godziny policyjnej?

Dotknął obracając i przyświecił latarnią stojącą na murku. Spojrzał po was.

- W porządku... a czego chcecie od Zweisteina?

Potakuję ruchem głowy i dodaję
- Mamy również list od wspomnianego przyjaciela, który pragniemy doręczyć panu Zweisteinowi.

Wchodzę, zanim się rozmyśli. Nim wejdą moi towarzysze, pytam jednego z odźwiernych
- Jak dojść do pana Zweisteina?

Cholera... i jak tu się nie zgubić? Wyglądam tabliczek, starając się jakoś znaleźć drogę.

Rozglądam się za napisem informującym, na którym piętrze, czy pod jakim numerem można znaleźć Alberta Zweisteina.

Ruszam w tamtym kierunku, bacznie się rozglądając za oznaczeniami. Jeśli kogoś spotkam na korytarzu, uprzejmie pytam jak dotrzeć do Zweisteina.

Zerkam też na skrzynkę, którą niesie Tancerz. Oby Czerep nie narobił nam kłopotów, nim dotrzemy do celu.

Ostatnio edytowany przez Ravin (2011-05-07 11:31:09)

Wraz z kompanią szukam odpowiednich drzwi do biura Zweisteina.

Najlepiej z nawigacją na tej uczelni poszło Jonathanowi. Doprowadził on was do korytarza, po którym przechadza się w ciszy woźny z ciężką lagą na plecach. Nie widzi was. Nie ma innej drogi niż ta. A ta prowadzi do wewnętrznych, prywatnych komnat profesorów. Coś czujecie, że nie będzie łatwo przekonać tego typa.

Cóż, skoro już mag go zagaduje, cóż mi pozostało... Swoją drogą, po co uczonym tyle drabów? Tutejsza okolica wydaje się bezpieczna. Chociaż... Niezbyt miły osiłek, pilnujący, aby człowiek wreszcie wysypiał się odpowiednio no i nie budził się z nożem w plecach... tak. Rozumiem panów profesorów. Może sam wynajmę jednego?

- Nawet nie wiesz, jak bardzo byśmy chcieli być gdzieś indziej. Niestety, mamy bardzo ważną sprawę do profesora Zweisteina i musimy go odnaleźć. Im szybciej wskażesz nam drogę do niego, tym szybciej znikniemy z twoich oczu.

- Twój opór powoduje tylko, że z każdą minutą może coś złego stać się w mieście - odpieram tonem stanowczym patrząc się w oczy draba - Jesteśmy tu w sprawie, która ma istotne znaczenie dla bezpieczeństwa tego miasta. Pan Zweisten tylko może w tym nam pomóc. Nie jesteśmy byle przybłędami. Wpuść nas a już potem znikniemy i nie będziemy cię więcej niepokoić.

- Chodźcie - mruknąłem do towarzyszy i idę wskazanym korytarzem.

Skręciliście w czwarty korytarz i schodami dotarliście do piętra pełnego korytarzy i komnat. Jest środek nocy, więc z niektórych izb słychać pochrapywanie. Z niektórych skrobanie pióra na papierze. Z jeszcze innych dziwne mlaski, jakby ktoś odprawiał orgię onanistów. Na każdych drzwiach jest tabliczka z nazwiskiem profesora. Zweisteina na razie nie widać.

Leonard w końcu stanął jak wryty.

Albrecht Zweistein - głosi napis wyryty na tabliczce. Cisza dobiega z komnaty. I cisza na korytarzu. To chyba tu.

Pukam do drzwi z umiarkowaną siłą. Wolałbym obyć się bez zbiegowiska szalonych naukowców. Nawet jeżeli nie usłyszę odpowiedzi profesora, wchodzę do środka. Może śpi albo pochłonięty jest bez reszty przez szalone eksperymenty.

(Zweistein ma na imię Albert, czy Albrecht? Raz podałeś jedno, a teraz drugie imię.)

Nareszcie...
-Pan Zweisten? Możemy wejść?- Pytam się grzecznie, przy okazji baczniej mu się przyglądając.

Krótko przedstawiam mnie i moich towarzyszy, po czym przystępuję do rzeczy.
-Przysyła nas wspólny przyjaciel, ojciec Ranulf. Przepraszam, że niepokoimy o tak później porze, ale...- Ściszam głos.- to sprawa wielkiej wagi i niezbyt bezpiecznie byłoby rozmawiać o tym na korytarzu. Możemy wejść?

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-05-08 19:57:22)

-Potrzebujemy twojej pomocy, panie, w zniszczeniu zagrażającego temu miastu przedmiotu.- Czekam, aż towarzysze wniosą Czerep. Dobra, niech magowie wyjaśnią tym fachowym, zapewne przyjaźniejszym dla ucha uczonego, tonem, cóż to takiego jest.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-05-08 21:21:52)

- To artefakt chaosu... mosiężny czerep - odpieram cicho - Ranulf kazał nam go zniszczyć i dlatego tu jesteśmy. To bardzo potężny i niebezpieczny przedmiot. Wykradliśmy go kilkanaście dni temu z krypty w lesie Drakwald na polecenie kapłanów Ulryka i po ciężkich walkach zdołaliśmy go dostarczyć do klasztoru. Teraz musimy go zniszczyć. Za wszelką cenę, by zadać kolejny cios siłom chaosu...

Czekam, az Albert wpuści nas do środka. Do tego czasu trzymam szkatułę głęboko pod połami płaszcza.

-Nie... jeśli przy ktoś kombinował przy artefakcie, to robił to, zanim otrzymaliśmy go od Ranulfa.- Odpowiadam, powstrzymując narastającą pokusę zajrzenia do środka. Jak coś tak małego zatrważa nasze serca?

Widziałem Czerep już wcześniej, w lesie. Amulet, jak amulet. Chyba, że Liebnitz uwolnił drzemiącą w nim moc.

Zbliżam się do stołu i zerkam do skrzynki.

Zacisnąłem zęby i powoli wypuściłem powietrze z płuc.

- Najwyraźniej wielce szanowny pan Liebnitz zadrwił z nas, tak jak zadrwił z całego Middenheim, kłamiąc podczas procesu.

Odsuwam się, robiąc miejsce dla towarzyszy.

- Chyba czas najwyższy złożyć wizytę Liebnitzowi. Nie sądzicie?

(Sorry, musiałem za szybko zjechać. Stąd to zamieszanie.)

Zaglądam do szkatuły.

Czuję, jak coś obślizgłego oblepia mi umysł, ponuro się uśmiechając. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że to tylko posępna myśl. Taak. Bardzo sprytnie panie arcykapłanie... znudziła się już taka ozdoba nad kominkiem? Czuję, jak przez całe ciał, od stóp do głów przebiega paskudny dreszcz. To przez ten brak snu, cholera. Muszę dojść do siebie. Pomyśleć logicznie.
-Ranulf... on o tym wiedział?- Rzucam spojrzenie na resztę, starając się połączyć wszystkie fakty.. - Myślicie, że nie zajrzałby do szkatuły, zanim by nam ją wydał?

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-05-09 17:49:33)

-Jeśli Liebnitz wiedział, że weźmiemy szkatułę, prawdopodobnie wie też, że nas nie ma w pałacu. Zauważyłem, jak ktoś wygląda zza okna, kiedy jeszcze się skradaliśmy w ogrodach. Czy to mógł być...?- Na bogów. Nieźle ugrzęźliśmy.

-Zgadzam się. Jeśli się nie mylę, teraz w pałacu jest bardzo nieprzyjemnie. A Algrom nie może zabijać tych teutogenów w nieskończoność.- Przez chwilę się rozmyślam, spoglądając w okno.
-Ale wpierw...- Zwracam się do Zweisteina.- Możesz, panie, powiedzieć nam coś nowego o tym artefakcie? Na przykład to, jak go zniszczyć?

- Przerażasz nas, profesorze. Zabić demona?  To nie to samo, co uciąć głowy kilku kultystom. Musimy się śpieszyć w takim razie, by do tego nie dopuścić. Jeśli zaś chodzi o Liebnitza, to tak. Był w Pałacu. Kapitan Schutzmann zarządził, iż wszystkie osoby biorące udział w procesie pozostaną na noc w Pałacu. Pozostał tam również nasz towarzysz. To jest ten wspomniany Algrom. Krasnolud, który nie może spokojne zasnąć, jeżeli nie pozbawi życia przynajmniej jednej osoby dziennie. Zauważyliśmy, że ostatnio z żądzą mordu w oczach, przyglądał się straży Liebnitza, Teutogenom. Tak, czy inaczej, powinniśmy natychmiast wrócić do Pałacu.

Zerkam na kompanów, czy podzielają moje zdanie.

- Zostań. Lepiej mieć plan zapasowy niż stawiać wszystko na jedną kartę - odparłem z ognikami w oczach - A jeśli demon się pojawi... to postaram się go ujarzmić i zniszczyć. Nie dopuszczę, by z powrotem wrócił to swojego plugawego wymiaru. Zabiję go tu, w tym świecie by wszyscy się od niego uwolnili... a jak zwieje to mnie dobrze popamięta.
Odparłem z wielką pasją. W końcu tępienie demonów to moje powołanie! Wreszcie będę mógł stawić czoła samemu chaosowi w czystej postaci.
- A teraz, jak Jonathan powiedział, wracajmy. Czas skrócić o głowę heretyckiego arcykapłana. Jego czyny to zniewaga dla samego Ulryka a tym bardziej dla tego miasta... - dodałem mocnym, dźwięcznym głosem zaciskając mocno pięści.

Demon? Gwiżdżę cicho. Dziwiąc się z własnego spokoju, wyglądam za okno. Jeśli ujrzymy jeszcze wschód słońca, będziemy godni do wystąpienia w jednym z tych bretońskich poematów i to jeszcze w głównych rolach. Nieoczekiwanie czuję przypływ dobrego humoru. Jak zawsze przed ostrą jatką. Zaciskam dłoń na rękojeści, lekko kiwam głową. Podchodzę do drzwi.
-Dalejże, bo teutogenów dla nas zabraknie. A Algrom sam załatwi demona...- i nici będą z bretońskiego poematu.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-05-10 17:58:06)

-Jeśli jeszcze żyje...- Odpieram, otwierając drzwi i rozglądając się po korytarzu, czy aby na pewno nikt nie podsłuchiwał.

- Panie, racz wybaczyć jego zachowanie, ale on już taki od maleńkości. Od dziecka straszono go, że jak nie będzie przykładał się do nauki wojennego rzemiosła to zostanie profesorem. Teraz jest Tancerzem Wojny i mistrzem w zabijaniu. Niestety, lęk przed wszelkimi naukowcami jest w nim tak głęboko zakorzeniony, że słowa więzną mu w gardle, umysł staje się otępiały i żadna siła tu nie poradzi. Niech się pan jednak nim nie przejmuje. Wystarczy, że opuścimy to pomieszczenie, a wszystko wróci do normy.

Chichoczę cicho. Przed wyjściem jeszcze odwracam się na chwilę.
-Pozwól, panie, życzyć ci powodzenia. Oby żadnego z nas nie opuściło tej nocy...- Kłaniam się lekko, po czym wychodzę.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-05-11 09:46:17)

(Wychodzimy wszyscy. W razie, gdyby Tancerz nie mógł wykonać kroku z wiadomych przyczyn, wyciągamy go siłą na korytarz i klepnięciem w policzek przywracamy jasność umysłu.)

Na mojej minie zagościło coś w rodzaju miażdżącego spojrzenia.
- Zobaczymy. Zobaczymy - odparłem powoli.

Jasny gwint... tam się w pałacu pewnie dzieją złe rzeczy, a tu nagle profesor wyskakuje z takim czymś. Co, jeśli te księgi go zainteresują do tego stopnia, że zacznie interesować się samym chaosem? Stanie się nie wiedząc sam o tym sługą któreś z niszczycielskich potęg...
- Wybacz, ale nie wiem co sądzić o twojej propozycji. Nie zrozum mnie źle profesorze - odparłem spokojnym głosem - ale wielu już uczonych próbując studiować księgi chaosu zeszło na złą drogę. Nie wiedząc kiedy, nawet nie będąc tego świadomi stali się kultystami, zaczęli służyć niszczycielskim potęgom. Profesorze Zweisten... jeśli to co robisz ma się przysłużyć dobru, to daj tego dowód. Wtedy będę mógł ci pomóc. I tylko wtedy. W innym przypadku nie chce narażać ciebie ani innych na to, że księgi wywiodą na tobie zły wpływ. Jestem hierofantem i do mnie należy zadanie chronienia wszystkich przez wpływami chaosu. Danie ci takich ksiąg bez świadectwa byłoby dla mnie zbyt lekkomyślne, a nawet mógłbym potem być winny, że zszedłbyś na złą drogę. Wtedy, prawdopodobnie nie mógłbym żyć z takim ciężarem - dodałem dobitnie i czekałem na reakcje profesora.

- Bywaj, profesorze - odparłem.
- Ruszamy. Nie ma czasu do stracenia - i ruszyłem do wyjścia z Collegium.

(ok, Marcus nie ma neta, ale ma opcję follow)


Wyszliście z gmachu po cichu. Noc wydaje się być jeszcze ciemniejsza niż zawsze. Coś wisi w powietrzu, jakaś katastrofa. Wielu z was ma przeczucie, że ten nocy zdarzą się rzeczy, które popamiętacie do końca życia. Daleko widzicie patrol straży idący w ciszy z latarniami na długich tyczkach. Nie widzą was. Trzeba jakoś wrócić do Algroma.

(Jonathan to piromanta, nie bursztynowy czarodziej. Gdyby nim był to by był obrośnięty jak Yeti :D)

Rozglądam się za drogą, którą wróciliśmy. Patrzę na tancerza, a potem na rozbójnika z jednoznaczną myślą, by prowadzili.

Wracamy do Pałacu drogą, którą tu dotarliśmy. Patrole straży staramy się przeczekać w ciemnych zaułkach. Nie wdajemy się w żadne bójki, czy awantury z podpalaczami lub innymi rozrabiakami.

Cholera... oni są gorsi niż te oprychy... trzeba tu ich zmanipulować.
- No proszę... - odparłem spokojnym tonem krzyżując ręce i podchodząc kawałek - No proszę... i co my tu mamy? Zwykły nocny spacerek?

No i zaczyna się... Wyciągam oba miecze obserwując uważnie kultystów, czekając na sygnał do ataku.

(Iben, oni nie wyglądają ani trochę na kultystów. Raczej na bogatych cwaniaków)


- Nie wyglądacie jak straż. - zauważył bystro przywódca krzyżując ręce.

Ci, którzy zauważyli i usłyszeli jak Leonard wyjmuje miecz dobyli również swojej broni. Mają wypolerowane miecze.

- Panowie, wybaczcie nam to nieporozumienie - staram się ułagodzić sytuację - Trafiliśmy tu zupełnie przypadkiem i już znikamy. Wy nas nie zauważyliście, my was nie spotkaliśmy. Macie swoje sprawy, my swoje. Rozejdźmy się i nikomu nic się nie stanie. Zgoda?

Niezbyt pewny swej mocy przekonywania, splatam magię i przyglądam się uważnie nieznajomym. Jak są uzbrojeni i ilu ich jest. Czy mają kusze.

- Może to i lepiej będzie dla was? - dodaje po Jonathanie i Leonardzie - My nic nie widzieliśmy, my was nie spotkaliśmy, tak samo wy. Zmieniacie miejsce i po kłopocie. Chwilowo mamy co innego na głowie - mówię to wolno i dobitnie, by ten dowódca stwierdził, że mówimy wiarygodnie - Więc?

Ostatnio edytowany przez Craig Un Shalach (2011-05-11 20:14:40)

- Av na lewo, Leonard na prawo. - mówię cicho do towarzyszy - Środek wolny dla magii i wszyscy powoli do tyłu.

Zaczynam powolutku cofać się, cały czas będąc zwróconym do przeciwników.

- Panowie..., panowie... - mówię tym razem głośno - zastanówmy się jeszcze raz, nim podejmiemy decyzję, której możemy wszyscy żałować. Macie twarze skryte pod maskami. Nie ma więc obawy, że zostaniecie rozpoznani. Zaręczam, że jeżeli pozwolicie nam odejść, zapomnimy o was po wyjściu z zaułka. Jeżeli nie, to wiedzcie, że niewiele jest osób, które mogą się pochwalić, że przeżyły walkę z rozgniewanym magiem ognia. Ty tu dowodzisz - spoglądam na człowieka w pelerynce, który do nas mówił - jeżeli nas zaatakujecie, obiecuję ci, że zginiesz pierwszy. Nieważne, jak zakończy się walka. Ty nie wyjdziesz stąd żywy.

Po tych słowach (używając kropli oliwy) wyczarowuję między nami a przeciwnikami dwie kule Światła Aqshy. (2 kostki, PS-w razie fiaska czaru lub przekleństwa)
Jeżeli ruszą do ataku na nas, uderzam obiema kulami w dowódcę. Skoro się dało słowo, trzeba go dotrzymać. On musi zginąć.

- Tym gorzej dla ciebie. Znamy osobiście kapitana Schutzmanna, więc nie lękamy się straży. A ty? - rzucam pytanie z lekkim uśmieszkiem, nie przerywając wycofywania  się z uliczki - Zresztą, twoi kompani chyba mają coś pilniejszego do roboty, niż przelewanie krwi za ciebie.

(Daleko do jeszcze do wyjścia z uliczki?)

Robi się coraz ciekawiej...
-Pospieszmy się.- Mówiąc to, zerkam na dach, może da się wspiąć? Tak czy inaczej, przyspieszam, starając się wejść w jakąś boczną uliczkę. Oby magowie uczynili to samo.

Przemykamy się do pałacowych Ogrodów, unikając straży jak ognia.

Oby już nic nie stanęło nam na drodze. Idę co rusz przyspieszając, by zaraz znów zwolnić. Dziwne... z jednej strony czuję coraz większą chętkę sprawdzenia, co też Liebnitz dla nas przygotował, lecz ten demon...

-Myślicie... że nic się nie stało?- Mówię szeptem, niezbyt temu wierząc. Przykładam ucho do drzwi, starając się wyłapać jakikolwiek podejrzany dźwięk.

Zatrzymuję się obok Leonarda.

- Informujemy Schutzmanna o Liebnitzu i amulecie, czy szukamy go na własną rękę? Jak uważacie?

- Potrzebna nam pomoc - odparłem - Sami nie poradzimy sobie z jego strażą. Musimy obalić resztki jego autorytetu.

- A więc do dzieła - odparłem i poszedłem za Jonathanem.

- Co się dzieje? - pytam półgłosem, zbliżając się do krasnoluda.

- Mamy złe wieści. Liebnitz z nas zadrwił. W szkatule, zamiast amuletu była głowa naszego świadka, Johanna Opfera. Tyle, że sama śmierć chłopaka nie jest najgorsza. Liebnitz zabrał Czerep i najprawdopodobniej chce uwolnić tkwiącą w nim moc Demona. Musimy koniecznie go powstrzymać, zanim tego dokona. Wiesz dokąd poszedł?

- Dobry pomysł - odparłem - Ja i Leonard możemy pobiec po Shutzmanna. Reszta niech śledzi Liebnitza. Zgoda?

- To nie jest dobry pomysł. Powinniśmy ruszyć za Liebnitzem. Nawet ja nie dam rady sam jego strażnikom, potrzebujemy tyle rąk, ile się da.

- Kiedy go złapiemy - mówię do pozostałych towarzyszy - Jego łeb jest mój - mówię poważnie i ruszam za Jonathanem.

- Chodźmy - mówię do rozbójnika - Czas wyplenić chaos z murów tego miasta.
I biegnę za resztą.

Biegnąc przez pałac wpadliście na idącego w waszą stronę ojca Ranulfa. Przybliżył się i ściszył głos:

- Wróciliście! Co z Czerepem? Zweistein wie jak go zniszczyć? Zostawiliście amulet w Collegium?

- Na Ulryka! - wysapał szczerze przerażony i blady. - Jesteśmy więc w śmiertelnym niebezpieczeństwie! Nic o tym mi nie wiadomo. Gdzie jest Liebnitz?

- Jestem pewien, że udał się do świątyni. Straż go przepuściła... będziemy potrzebowali sprzymierzeńców. Sami nie damy rady. Trzeba powiadomić Shutzmanna, przekonać go. To samo z Arcykanonikiem. Potrzebujemy małej armii...

- Jeśli możesz, to powiadom obu. My ruszamy czym prędzej za Liebnitzem. Nie ma chwili do stracenia.

- Obawiam się, że w pojedynkę nie przekonam kapitana i Arcykanonika. Kapłani Sigmara nawet nie dopuszczą mnie przed oblicze Stoltza.

- Ty masz dar do walki, nie do gadania - odparłem stanowczo - Przydasz się bardziej w walce niż ja. Idźcie!

Ostatnio edytowany przez Craig Un Shalach (2011-05-15 16:46:18)

(Hurgar, decyduj. Bardzo chcesz lecieć przekonywać, czy chcesz iść śledzić?)

Spoglądam na Aeda karcącym wzrokiem

- Jeżeli znowu coś spierdolisz, to zaraz po Liebnitzie zajmę się tobą. Idź.

- Skoro Ranulf jest przekonany, że Liebnitz udał się do Świątyni Ulryka, wracajmy do tylnego wyjścia. Przejdziemy przez Ogrody i skierujemy się do Świątyni. Obawiam się, że przez główne wejście straż nas by nie przepuściła.

Robię w tył zwrot i wracam tą drogą, jaką tu przed chwilą przyszliśmy.

Nie ma czasu... Uwolnienie pradawnego zła w świętym miejscu kultu ulrykan. Arogancji chłopowi nie brakuje, oj nie...
-Jak długo może trwać takie przyzywanie demona?- Pytam w drodze Jonathana.

Niestety po ogrodach przechadza się straż. To chyba nowi goście. Dziwne. Na ulicach też jest ich sporo...

Również im się przypatruję. To raczej nie ludzie Liebnitza...

Algrom podszedł i zapytał grzecznie. Strażnicy, a jest sześciu odskoczyło i chwyciło za broń!

- To wy jesteście tymi zabójcami!

- To oni chcieli skrytobójczo zabić naszego kapłana Ulryka!

- Tak, poznaję ich!

- Do broni! Zabić na miejscu!

(oto mapa. 1-Algrom, 2-Av, 3-Jon, 4-Leo  || Ściezka przez ogrody na szaro. Cała reszta to krzaki)

- Kurwa, zawsze tacy nadpobudliwi! - odpowiadam i wyjmuję młot, zamachując się na strażnika #1.

Wspaniale. Tylko tego nam było trzeba. Liebnitz uwalnia Demona, a my toczymy bratobójczą walkę, zamiast oszczędzać siły na niego. Mam nadzieję, że Algrom naprawi  młotem to, co zepsuł  gadką.

Splatam magię i rzucam Gniew na strażnika #2. (2 kostki, PS - w razie przekleństwa)  Jeżeli ulegnie czarowi, sprawiam, że atakuje swego towarzysza #5.

(Czy potrafiłbym trafić stąd do pałacu, czy raczej zgubiłbym się gdzieś po drodze?)

Ponownie zamachuję się na tego samego strażnika, po czym szybko wymierzam drugi cios, trochę niżej.

(Dałbyś rade wrócić)

Algroma młot uderzył w ramię strażnika #1 obracając go w miejscu. Ten krzyknął i padł na kolano.

Av Fen dwoma ciosami katany wykończył szybko strażnika #2 - tego rannego. Najpierw obrotem otworzył mu brzuch, później ciął przez plecy. Jednego mniej... a czas ucieka!

(Iben?)

(Leo - nie wyszło ci z PS-em. Dostałeś przez klatę - obrażenia: 4, więc masz żyw. 1/13...)

Leonard błyskawicznie ciął mieczem rozcinając ramię i rekę strażnika. Po chwili przeszył mężczyznę na wylot ostrzem, oparł but o brzuch i wyszarpnął miecz uwalony krwią i kawałkami flaków. Strażnik padł.

Czar maga zadziałał i strażnik ciął mieczem przez bark swego kompana aż ten zawył z bólu! Strażnik #1 ledwo żyje...

Sparowaliście resztę ciosów!

(żyją: #1, 4, 5, 6)

Algrom wpadł na strażnika #6 prawie go wywracając i ruszył biegiem przez ciemny ogród. Po paru chwilach zniknął wam z pola widzenia...! (Algrom, pisz w swoim temacie)

Splatam magię i uderzam Żądłem w strażnika #5. (1 kostka)

Przez chwilę staję w miejscu, głośno dysząc. Wytrzymaj. Wytrzymaj! Jeszcze kilka kroków... i jeden cios. Prosto w serce Liebnitza. Trzymając się za ranę, zmierzam w kierunku pałacu. Bandaży, do cholery!

Wyprzedził was biegnący Tancerz Wojny, zobaczyliście, że dobiega do strażnika, podcina mu nogi i dobija mieczem. Ruszył dalej biegiem do wyjścia z ogrodów. Krzyknął przez ramię:

- Widzę krasnoluda i Aeda!

I w ten sposób wasza piątka znów się spotkała, na ciemnym placu. Wszyscy dyszycie z wysiłku. Leonard stoi i trzyma się za ranę. Chwieje się z boku na bok. Do Pałacu stąd niedaleko, a posiłki nie przybywają, a czas jak zwykle ucieka.

Ciężko oddycham po walce i biegu lecz nie możemy tracić więcej czasu. Przyglądam się Świątyni i jej otoczeniu, zbliżając się powoli w jej kierunku. Liebnitz mógł przygotować nam jakieś niespodzianki.

Gdy dotrzemy w pobliże Świątyni, rozglądam się za jakimś sposobem dostania się do środka. Główna brama będzie zapewne zamknięta. Chyba, że Liebnitz czeka na gości z otwartymi ramionami.

(Po prostu przeczytaj wszystko powyżej)

- Zaczekajcie! - huknąłem biegnąc za magiem i tancerzem - Nie możemy iść rozdzieleni do świątyni! To pewna śmierć! Organizacja, a nie czysta samowolka!

Jesteście daleko od Pałacu a blisko świątyni. Widać stąd, że trzech strażników spaceruje pilnując wrót. Łatwo sobie z nimi poradzicie. Wieje też wiatr przynosząc nagle dziwne dźwięki pieśni od strony Świątyni Ulryka. Pieśń sprawia, że bledniecie i czujecie, że czas ucieka.

Ustawiam się na ustalonej pozycji. Cóż... liczyłem na bardziej profesjonalne podejście, choć te też może być. Teraz ruszać, ruszać!

Dotarliście niemal pod samą bramę. Trzech strażników chodzi w tę i z powrotem. Wciąż was nie widzą.

- Zaczekajcie chwilkę - mówię cicho do towarzyszy - odwrócę ich uwagę, wtedy ruszycie.

Splatam magię i rzucam Gniew na jednego ze strażników. (2 kostki, PS jak by co)   Niech zaatakuje swego kolegę. To powinno niewąsko ich zdziwić.

- Teraz, ruszajcie! - mówię do Tancerza, krasnoluda i Leonarda.

Cholera. Strażnicy pewnie nie mają nic wspólnego z opętaniem Liebnitza. Ale nie ma czasu na rozmowę.

- Nie zabijajcie ich - mówię do towarzyszy i szarżuję na najbliższego strażnika.

Leonard przyłożył mieczem w klatę strażnika. Po chwili kolejny strażnik wciąż pod panowaniem zaklęcia przywalił koledze w pysk posyłając go na ziemię. Trzeci strażnik sparował dwa ciosy Tancerza ale oberwał obuchem w żołądek i złożył się na ziemi kwicząc jak świnka!

Omijam walczących i podchodzę do wrót. Sprawdzam, czy można je otworzyć.

Cofam się kilkanaście kroków i rozglądam się na lewo i prawo od bramy.

(To są drzwi do Świątyni, czy brama w murze zewnętrznym? To, przed czym stoimy.)

Idę w tamtą stronę i próbuję przedostać się przez mur.

- Tutaj! - wołam - Tędy, prędzej!

Biegnę za resztą.

(Jak zdążyłeś zauważyć albo i nie, od pewnego czasu nie rzucam się w wir walki wręcz. Dlatego uznałem, że ja i Aed możemy przedostać się przez mur i szukać wejścia do Świątyni. Czasu jest coraz mniej.   Was natomiast jest trójka przeciwko trzem strażnikom, z czego jeden walczy po waszej stronie. Co ty, kurwa? Jesteś chyba krasnoludem i poradzicie sobie ze strażnikami.)

Obezwładniam strażników.

Tancerz wojny poślizgnął się w kałuży i wyłożył jak długi uderzając podbródkiem w bruk i prawie przegryzając sobie język. Krasnolud pieprznął pięścią w skroń strażnika powalając go na ziemię. Już po walce. Leżą...

Cała reszta wdrapała się na niski murek i przeskoczyła na drugą stronę. Da się stąd otworzyć wrota od strony wewnętrznej!

Leonard przesunął dźwignię i wielka sztaba przesunęła się ze zgrzytem. Otworzyliście drzwi. Przed wami dziedziniec, wrota do świątyni i coraz głośniejszy, złowrogi śpiew.

- Musimy jakoś zakłócić dźwięk! W tym rytuale jest ktoś kto przoduje! - mówię w biegu instruując - Jeśli on przestanie inkantować, to reszta też powinna przestać!

Wbiegam przez bramę

- Robimy to po cichu, czy po mojemu? - pytam towarzyszy.