Algrom rozglądając się znalazł wystający ze ściany pordzewiały kawałek metalu. Chyba kiedyś tu były zamontowane jakieś okowy i łańcuchy. Może da się przeciąć więzy tarciem o ten kawałek.

Algrom usiadł w kuckach pod ścianą i zaczął wykonywać ruchy jakby ujeżdżał wielkiego Norsmena. W końcu poczuł, że więzy puściły!

(twoja czynność potrwa jednak trochę dłużej. Uznajmy, że leżysz i taczasz się po ziemi)

Jeżeli krasnolud nie uwolni mnie z więzów, podchodzę do ściany i próbuję pozbyć się ich w ten sam sposób co on.

Robię to co Jonathan i czekam na swoją kolej do rozcięcia więzów. Klęcząc koło niego mówię półgłosem.

- Wybacz, ale nie chowałem dodatkowych ostrz, bo nie sądziłem, że zdradzi nas przyjaciel. Ale widzę teraz, że zdarza się to nazbyt często.

Jasny gwint... zaniedbałem się. I to bardzo... będę musiał poćwiczyć w przyszłości, jak w ogóle z tego wyjdę.

Próbuje teraz uwolnić się z więzów. Pomagam sobie nogą, staram się wykorzystać swoją szczupłość przy uwalnianiu się z więzów.

Zajmuje poprzednie miejsce Jonathana przy wystającym kawałku metalu i piłuję więzy.

Ostatnio edytowany przez Marcus (2011-03-02 21:11:57)

Podchodzę do związanych jeszcze towarzyszy i próbuję ich rozwiązać. Gdybym nie dał rady dłońmi próbuję przeciąć ich więzy kawałkami metali ze ściany.

Rozmasowuje ręce.
- Dobry początek. Ciekawe teraz tylko jak się stąd wymkniemy... - mruknąłem do kompanów.
Kombinując tak zastanawiałem się, czy mam dość sił by uleczyć dwóch towarzyszy... i czy nie zemdleje od tego.

Dobrze, rozwiążemy sprawę potem. Trzeba się stąd wydostać. Uwolniony z więzów, wstaję. Zaczynam badać ściany, może są gdzieś poluzowane kamienie? Nadzieja głupca, jednak... Sprawdzam też podłogę, może jest coś przydatnego?
-Musimy spróbować. Arcykapłan wkrótce wróci, a wtedy marny nasz los.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-03-02 21:33:26)

- Hiełofancie, das ładę ulecyć mnie do końca? Mam pomysł, jak się stąd fydostać, alę musę mówić nolmalnie, by móc zucać cary.

Spoglądam na Aeda, mając nadzieję, że mi nie odmówi.

Uśmiecham się na słowa Aeda. Już ja go ocucę, jeżeli zemdleje...

Wyglądam przez kraty na oświetlony korytarz.

- Cholera. Chyba jednak będziecie mnie cucić... - mruknąłem zły i starałem się odegnać uczucie słabości. Podchodzę powoli do Jonathana. Biorę głęboki wdech.
- Będę za to żałował... - splatam magię i nawet nie myśląc o tym jak za chwilę słabo się poczuje rzucam kolejne uzdrowienie. To ma byś najlepsze uzdrowienie jakie w życiu wykrzesam! Robię to do skutku!

Jonathan: masz już max (ż. 14)


Błysnęło na całą celę, to było naprawdę najlepsze uleczenie jakie Aed z siebie wyrzucił w strumieniach magii. Jonathan poderwał się obmacując twarz i ciało. Ani jednej rany! To cud! Nawet blizny zniknęły. Wsadził palce w usta. Cóż... paru zębów nadal nie ma po ciosie pałką. Jonathan stoi i czuje się tak dobrze jak jeszcze nigdy.

Aed leży z rozrzuconymi rękami i nogami. Z nosa, oczu i uszów wycieka mu powoli krew. Nie rusza się.

Av Fen wyjrzał z celi. Ledwo przecisnął głowę przez kraty. Korytarz jest długi. Widać jeszcze trochę drzwi. Każde są vis a vis siebie. Końca korytarza nie widać.

Cofnął głowę... lecz... o kurwa, utknęła między kratami!

Tak... Nareszcie! Dotykam swojego ramienia. Magia to świetne sprawa... Wtedy spoglądam na padającego hierofanta. Niech to wszystko... Klękam nad Aedem. Sprawdzam, czy ma gorączkę. Staram się jakoś go ocucić, poklepując po twarzy.

Nie budzi się. Klepiecie go po policzkach. Z nosa wciąż mu leci krew i wpływa do ust.

(Marcus, ale "trochę" zmieniło się w coś takiego :D Teraz myśl jak się uratować, następnym razem napiszesz precyzyjniej)

Klękam przy Aedzie, przechylam go na bok, by nie zakrztusił się krwią i przytrzymuję w tej pozycji. Mam nadzieję, że się ocknie i nic mu nie będzie, poza osłabieniem.

Algrom podszedł do drzwi i w tym momencie Av Fen wyrwał głowę z pomiędzy prętów. Zabolały go uszy. Teraz pulsują tępym bólem. Algrom spojrzał, wytężył wzrok.

Cholera, gówno widać... ale chyba ktoś tam siedzi pod ścianą. Zarys sylwetki...

Aed wciąż się nie budzi.

Nie ma żadnych krat i okien (co już opisałem wcześniej...)

- Hej, ty tam. Kim jesteś? - pytam głosem wyraźnym, ale nie za głośnym. Nie krzyczę, po prostu głośno mówię.

Aed wciąż się nie budzi, wygląda jak ochłap mięcha.

Algrom coś zawołał, lecz postać w celi nie odpowiedziała. Ale... chyba się poruszyła.

Nagle Aed drgnął i z ust poleciało mu więcej krwi zmieszanej z wymiotami i kwasem żołądkowym. Rozkaszlał się na cały głos.

Oddycham z ulgą na widok powracającego do przytomności Aeda. Pomagam mu przesunąć się pod ścianę i oprzeć się plecami o nią.

- Jesteśmy...  niestety, nadal uwięzieni w celi. Na szczęście odzyskałeś przytomność. Wyglądało to bardzo poważnie, ten krwotok i w ogóle. Wiem, że to przeze mnie. Jestem wdzięczny za uleczenie. W ten sposób po raz kolejny stałem się twoim dłużnikiem. Czas pokaże, czy uda mi się odwdzięczyć.

Oparty o ścianę dalej głęboko oddycham. Byłem bardzo wyczerpany. Wątpiłem czy wstanę, a tym bardziej czy wykrzesam jeszcze coś z siebie.
- Nie masz za co dziękować - odparłem słabo do maga - To był mój obowiązek... żałuje, że jestem tak słaby, że... nie mogę was wszystkich wyleczyć.
Powstrzymuje mdłości, które nadeszły falami wraz z próbą mówienia. Spojrzałem się na tancerza.
- Bezpieczny to ja będę z dala od tego miejsca... przeklęci ludzie... przepraszam Jonathan... to nie było do ciebie... ehh...

-Rad jestem, że wstałeś, Aedzie, dziękuję za te ramię, jak nowe.- Spoglądam za kraty. Rozmyślając, podchodzę do nich. Nie uciekłem z wielu więzień, jednak... nasłuchałem się paru historii. Na przykład tej, o rozwaleniu kraty własną głową..., czy wybudowaniu własnego tunelu pod lochami... Nie. Dotykam kraty, przebiegam palcem po stali. Cholera, to nie jest zwyczajne więzienie. Świątynne podziemia, otoczone przez wrogich kapłanów, strażników... My bez broni, jeden mag ledwo żywy. Bez strat się nie obejdzie, jeśli w ogóle opuścimy tą świątynię. Wzdycham.
-Teraz... musimy się stąd wydostać. Zostaniemy tu- zginiemy. Czy któryś z was... może wywołać potężny hałas? Grzmot, huk... może zaklęcie?- Spoglądam na Jonathana, zaraz potem na hierofanta. Nie... lepiej, żeby Aed nie czarował.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-03-04 19:15:58)

- Słuchajcie! Czas gra na naszą niekorzyść. Musimy wydostać się stąd jak najprędzej. Jeżeli nikt nie ma planu, jak to zrobić, posłuchajcie mego pomysłu. Gdzieś tam musi być strażnik. Trzeba go zwabić. Gorzej, jeżeli przyjdzie ich więcej, ale i tak nie mamy nic do stracenia. Tak więc, robimy hałas, przychodzi strażnik. Rzucę na niego czar, pod wpływem którego najdzie go nieodparta ochota rozkwaszenia mordy..., hmm... powiedzmy... krasnoludowi. Na przeszkodzie stanie mu jedynie krata. W szale otworzy ją i rzuci się na Algroma. Będzie trzeba go obezwładnić lub zabić. Myślę, że Algrom będzie w stanie poradzić sobie z nim nawet gołymi rękoma. Chyba jest wystarczająco wściekły zaistniałą sytuacją. W każdym bądź razie, jeśli to się powiedzie, to będziemy mieli otwartą drogę ucieczki i broń, przynajmniej dla jednego z was.   

Przyglądam się towarzyszom.

- Co wy na to? Jeśli macie inne pomysły, walcie. Wybierzemy najlepszy.

- Powiedzcie tylko kiedy. Jestem do dyspozycji...

Wstaję i podchodzę do drzwi. Staję przy nich.

-Do dzieła. Chcę znów zobaczyć słońce...- Ukrywam się w przestrzeni między drzwiami, a ścianą tak, żeby nikt z zewnątrz nie był w stanie mnie zobaczyć.

Ja leżę pod ścianą tam gdzie jestem... jedynie co robię to splatam magię. I czekam zbierając siły.

Idzie... leżę pod ścianą dalej. Nie ma miejsca bym się schował, więc lepiej już będzie jak będę tam gdzie jestem. Ręce chowam za plecami.

(może się tak nie spiesz?)

Zobaczyliście zbliżający się cień strażnika.

- Co wy robicie?! - huknął. - Siedzieć cicho na dupie!

Stanął przed kratą.

Spinam mięśnie, gotów zerwać się do biegu jak tylko strażnik wejdzie do środka. Jak tylko wejdzie do środka, szarżuję na niego z pięściami.

Próbuje wstać... odchodzę jak najdalej od szamocących się.

Av Fen skoczył i z niemal całych sił kopnął strażnika w usta. Głowa odskoczyła mu do tyłu i uderzył plecami o kratę wypadając z celi.

Kiedy tylko nadarzy się okazja zabieram strażnikowi broń jakąkolwiek ma.

Podnoszę szybko broń i walę nią strażnika po głowie z całej siły ile razy am radę.

(Jaka to broń?)

("Strażnik otworzył drzwi i przygotował pałkę do zlania któregoś z was" - dokładne czytanie postów MG się kłania.)


Strażnik jak szmacianą lalką cisnął magiem ognia. Ten uderzył o otwartą kratę i dzięki temu strażnik uniknął ciosu Tancerza!

Magiczny pocisk uderzył w klatę strażnika tak mocno, że ten aż prawie upadł! Ale się trzyma!

Wykorzystuje ten zamęt by wybiec chwiejnie z celi. Nie wchodzę w paradę moim towarzyszom i staram się uniknąć ciosów strażnika. Ruszam w kierunku którym przyszedł strażnik rozglądając się.

Nie chcąc zranić czarem, któregoś z towarzyszy, wycofuję się wgłąb korytarza. Tam, skąd przyszedł strażnik. W razie potrzeby, pomagam hierofantowi oddalić się od walczących.

Wszyscy rzuciliście się na niego i po chwili strażnik, posiniaczony i pokrwawiony runął na ziemię nieprzytomny. Chyba ledwo żyje...

Aed i Jonathan wyszli z celi. Korytarz jest całkiem długi. Sześć celi, trzy po lewej, trzy po prawej - wszystkie vis a vis siebie. Na końcu korytarz skręca w prawo pod kątem 90 stopni.

- Hej... wy... - odezwał się słaby głos z ciemnej celi naprzeciwko waszej.

Upewniam się, że strażnik jest nieprzytomny. Przeszukuję go w poszukiwaniu broni. W tym samym czasie odpowiadam cicho więźniowi.

- Czego?

Oddycham głośno, obserwując czujnie strażnika. Padł... na pewno ich jest więcej. To dopiero początek... Wezmę broń... Szlag, Av Fen był szybszy. Trudno... poczekam. Zwracam głowę do źródła głosu. Powoli zbliżam się do krat,  starając się dojrzeć być może naszego współwięźnia.

Aed przeszedł się po korytarzu. Reszta cel jest pusta.

Av Fen znalazł długi nóż przy pasie. Nic więcej. Z celi naprzeciwko dobiegło:

- To wy... poznaję was po głosie.

(A ja coś zobaczyłem, czy jeszcze nie doszedłem do końca korytarza?)

(Hurgar, jeśli już to O. F. :))

(Jeszcze nie dotarłeś, to długi korytarz)


Aed nagle rozpoznał postać w celi... to jeden z konnych. Ich dowódca. Mathias Hoffer. Leży pod ścianą cały we krwi i brudzie, pobity niemal na śmierć - pewnie na przesłuchaniu kapłanów Ulryka.

- Schwytali Jacoba... Bauera... Gdy pilnowaliśmy tych studni, Bauer odkrył gniazdo kultystów w pobliżu... bramy północnej... a dokładnie w piwnicy karczmy "Pod... Młotem i Korbaczem". Ich znak to zakrwawiona czaszka... i... tam była Księga... Straż go zgarnęła...

Chyba z wysiłku od mówienia zemdlał. Potrzebne mu natychmiastowe leczenie.

Słyszę jak uchodzi przytomność z naszego towarzysza niedoli.
-Aed? Możesz jeszcze...?- Zaczynam nieśmiało. Jasne, Aed jest już i tak wykończony, ale wplątaliśmy się to razem, Mathias jest równie cenny co każdy z nas. Szlag... Staram się otworzyć celę, w której siedzi Hoffer.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-03-07 21:53:06)

Docieram do końca korytarza i sprawdzam, co kryje się za zakrętem.

Skrzywiłem się. Jasny gwint... jak teraz znowu zacznę leczyć to najpewniej nie wstanę przez najbliższe kilka godzin...
Podchodzę do strażnika i przeszukuje mu kieszenie w poszukiwaniu kluczy do celi, o ile ma.
- To pewnie kult Khorne'a... pewnie... więc my musieliśmy trafić na kult Tzeentcha... muszą być jeszcze kulty Nurgle'a i Slaanesha - odparłem przy okazji przeszukiwania.

Ostrożnie wchodzę po schodkach i zaglądam do pomieszczenia. Jeżeli nikogo tam nie ma, rozglądam się za czymś, co może się nam przydać.

Wchodzę do celi z Mathiasem. Otwieram kraty jeśli są zamknięte.
Przyklękam przy mężczyźnie i go dokładnie i ostrożnie opatruje. Sprawdzam jego stan i ewentualne szanse na przeżycie w takich warunkach.

- Nie będę musiał go leczyć - odparłem - Ale będzie trzeba go nieść. I przy okazji okradniemy klasztor, po potrzebne są medykamenty... - dodałem prując materiał na mojej koszuli i zawijając go na świeżych ranach. Sprawdzam czy nie ma czasem gdzieś złamania. (eee... test leczenia? Nie wiem tylko czy on się na coś zna bez jakichkolwiek środków... więc nie śmiej się, że tak pisze. Po prostu szukam alternatyw, nie chce znowu mdleć...).

- Zaraz... - odpieram do Jonathana opatrując go prowizorycznie. Po tym biorę wino i staram mu się go trochę wlać do buzi.

Kiedy już upewnię się, ze więzy i knebel są wystarczająco mocne by utrzymać w miejscu i ciszy strażnika, wyjmuję nóż i idę w stronę dołu schodów prowadzących do wyjścia z lochu. Czatuję tam za kantem.

(co z moim opatrywaniem?)

(opatrywanie poszło ci dobrze, coś czujesz, że za parę minut chłop się wybudzi)

- Zrobiłem co mogłem. Teraz tylko trzeba liczyć na to, że jego organizm jest silny i wytrzyma trudy tego co mu zrobiono.
Biorę wino od maga i walę kilka razy lekko po policzku łowcę. Próbuje go ocucić.

Hmm... a cóż to?Zachowując ostrożność, uchylam drzwi od skrytki i otwieram skrzynkę.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-03-09 08:45:23)

- Obudź się na Sigmara! - mruknąłem zły tym, że marudzę za bardzo i dalej próbuje cucić łowcę. Sprawdzam dla pewności puls...

-Ha! Bogowie raczyli orzec, po czyjej są stronie. Patrzcie.- Pokazuję reszcie nasz ekwipunek. Biorę wszystkie swoje rzeczy. Gładzę z lubością po ostrzu miecza. Nareszcie... już nie dam sobie tak łatwo tego odebrać. Przypinam miecz, sztylet i kuszę.

Stojąc opodal, usłyszawszy wyrazy zachwytu kompanów zaglądam do nich.

- Adamananowi-na-Brionha niech będą dzięki...

Patrzę z błyskiem w koku na swój ekwipunek. Natychmiast go przyodziewam i przypinam oręż. Gdy to zrobię śpieszę do pozostałych wraz z ich ekwipunkiem, by im go wręczyć.

- Zobaczcie co znalazł Leonard...

Uśmiecham się do nich i podaję im ich własność.

Hoffer ocknął się i zaczął coś bełkotać. W końcu spojrzał na Aeda i położył mu ręce na ramionach.

- Musimy... dotrzeć do świątyni Sigmara. To jedyne bezpieczne miejsce teraz. Muszę się dowiedzieć co z Fischerem, naszym medykiem. Wiem, że zdołał zbiec. Musiał się więc udać do świątyni. Weźcie mnie pod ramiona...

Zaczął się podnosić i jęczeć z bólu.

Biorę swoje rzeczy od Tancerza i sprawdzam, czy aby strażnicy czegoś sobie nie przywłaszczyli. Po przeglądzie ekwipunku, zakładam plecak chwytam kostur i jestem gotów do drogi.

Spoglądam na Hoffera.
- Może być ciężko się stąd wydostać, w takiej grupie. Twój stan nie jest najlepszy. Będziemy musieli poruszać się bardzo wolno. Chyba, że...   hmmm....    Wypijesz to.

Sięgam do plecaka i podaję Hofferowi miksturę leczniczą.

- Powinieneś poczuć się lepiej i móc już chodzić o własnych siłach.

- Czuję, że nie wyjdziemy stąd bez walki. Lepiej się przygotujcie - rozglądam się po towarzyszach - Widzieliście wojowników. Będzie ciężko.

(Rav, odpisz ten eliksir)


Hoffer przełknął ciecz z fiolki i na twarz zaczęły mu powracać kolory. Wciąż jednak jest lekko ranny.

- Ruszajmy. - rzekł i wziął swoje rzeczy ze skrzyni. - Szczerze mówiąc wątpię by Liebnitz rozpowiedział całej świątyni o naszym pojmaniu. Musimy... powtarzam... musimy przemknąć przez świątynię cichcem. Schowajcie bronie, walczyć będziemy w ostateczności. I jeszcze jedno: jak najmniej tłumaczeń dla służących i innych kapłanów. Po wyjściu z budynku, natychmiast ruszamy do świątyni Sigmara. To niedaleko.

Ruszyliście na górę mijając pokój strażnika. Schody na wyższe piętro są długie i mroczne. Głęboko pod ziemią są te lochy...

Dotarliście na samą górę. Kolejne drzwi.

- Trzeba się jednak liczyć z tym, że natkniemy się na kogoś w świątynnych korytarzach. Dobrze byłoby mieć jakieś wytłumaczenie, co tu robimy, a nie od razu wdawać się w walkę ze zbrojną strażą. Później może nie być czasu na zastanowienie.

Kiwnąłem tylko głową na słowa łowcy. Szedłem dalej za drużyną podtrzymując Hoffer'a.

Nikt nie kwapił się na wymyślenie tłumaczenia, prócz Jonathana. Otworzyliście drzwi. Cisza. Korytarz w lewo, korytarz w prawo. Każdy kończy się jakimś zakrętem. Są tu też drzwi w prawym korytarzu, wyglądają jak do składzika.

Podążam za towarzyszem idącym na przedzie, idąc prawie równo z nim. W końcu to na mnie spadną ciosy, jeżeli dojdzie do walki.

Na propozycje maga do mojej głowy wkradło się multum ,,ale'' co do tego planu.
- Hoffer ledwo stoi, połowa nas jest ranna... i naprawdę wątpię by ktokolwiek uwierzył nam nawet jeśli mielibyśmy dokumenty. A kapłani z tego co wiem są bardzo gorliwi i od razu by kazali nam iść do arcykapłana - odparłem zrezygnowanym tonem.

- Możemy to zrobić i bez łachów więziennych tłumacząc, że to więzień tymczasowy. Ewentualnie jeśli wszyscy sądzą, że warto sięprzebrać, to zawróćmy...

Odpowiadam na pomysł kompana.

-Nie ma czasu. Liebnitz może już być w drodze... Nie żebym nie chciał się z nim spotkać, ale może bez towarzystwa oddziału wojowników Ulryka...- Mówię, czekając na decyzję reszty.

Ostatnio edytowany przez Iben (2011-03-12 16:22:47)

- Oni... - robię chwilę przerwy, przywołując obraz wojowników - ...zginą pierwsi. Nie ma czasu, musimy się na coś zdecydować. Albo niektórzy przebierają się w więzienne łachy albo idziemy tak.

- Gotowy. Obyśmy wyszli stąd cało... - odpowiadam i kiedy wszyscy ruszają, idę razem z nimi.

Kiwnąłem głową. Bo za wiele do dodania w tej chwili nie miałem.

Mimo tego, że mieliśmy worki na głowach, staram się przypomnieć, jak skręcaliśmy, zanim dotarliśmy do celi. Jeżeli nic sobie nie przypomnę, ruszam korytarzem w prawo.

(Przez okienko w drzwiach widać było dziedziniec świątynny, czy kolejne wewnętrzne korytarze?)

- Nie ma co się zastanawiać, ruszamy. Tylko pamiętajcie, gęby na kłódkę.

Zdecydowanym ruchem otwieram drzwi i kieruję się wprost na kapłanów.

Nie odpowiadam nic, nawet na nich nie patrząc. Całkiem spokojnie po prostu ich mijam, z lekkim wyrazem zdeterminowania na twarzy.

Spoglądam na Jonathana. To chyba nie był dobry wybór. Staram się jednak wyglądać tak naturalnie, jak to możliwe.

- Osoba ta ma ścisły związek z mutacjami, jakie pojawiły się na ulicach miasta. Nic więcej nie możemy powiedzieć. Dzięki za pomoc. Niech Ulryk wam błogosławi!

Odwracam się do swojej drużyny.

- Ruszamy! I tak dużo czasu zmitrężyliśmy.

Nie zatrzymując się po drodze, podążamy tak, jak nam objaśnił kapłan.

Uff... Przysiąc mógłbym, że już po nas. Ten mag umie kłamać... nawet nieźle. Cóż... to jeszcze nie koniec, prawda? Zbyt łatwo poszło... Idę dalej, wraz z resztą.

(Marcus, postaraj się na ten jeden post na dzień... ostatni twój post jest z wczoraj pisany w samo południe.)

Ruszyliście korytarzami tak jak wam mówiono. Robi się tu tłoczno, coraz więcej kapłanów chodzących, spieszących się gdzieś. Nikt was na szczęście nie zacze...

- Hej wy! Zaczekajcie no! - głos za wami.

Powoli, w trakcie marszu, kładę dłoń na rękojeści młota. Aż mnie mrowią palce...

Robię to co każe Jonathan.

(Nawet więcej, mości panie, nawet więcej.)
Kładę dłoń na rękojeści miecza. Głupi odruch, lecz... człowiek się od razu lepiej czuje. Bezpieczniej. Idę, powoli, lecz pewnie. Nasłuchuję przy tym, z lekkim lękiem starając się wyłapać ciężkie, okute żelazem buty i złowieszczy głos Liebnitza... może jednak nam się poszczęści?

- Tak? O co chodzi? - pytam, siląc się na spokój, choć poziom adrenaliny zaczął gwałtownie wzrastać. Mocniej ściskam kostur, gotów w każdej chwili wybić z rąk kapłana to, co wyciągnie.

Przekładam nóż ponownie w pozycji to pchnięcia ustawiając ostrze do spodu dłoni od strony łokcia.

Otrzymujesz:

Eliksir leczniczy x 2 - obc: 10 - opis: brak

_________________________________


Jonathan dogonił grupę i przeszliście przez kuchnię. Parę razy patrzono na was dziwnie, a najbardziej dziwnie na Hoffera.

W końcu w zasięgu waszego wzroku pojawiły się drzwi wyjściowe.

-Świątynia Sigmara? Gdziekolwiek, byle dalej od tych murów...- Spoglądam na drzwi. Myślałem, że ucieczka z świątynnych podziemi będzie trudniejsza... cóż, trzeba brać, co bogowie dają.

Wyszliście ze świątyni czując skurcze w tyłkach i z myślą, że zaraz ktoś was zaczepi. Czuliście palący wzrok kapłanów na plecach. Drzwi za wami zamknęły się głośno i odetchnęliście świeżym powietrzem...

Jest środek dnia. Widać ludzi z pochodniami, którzy biegną, jakby w szale na wschód...

- Prędko. - rzekł Hoffer wciąż związany.

Zatrzymuję na chwilę Hoffera i uwalniam go z więzów.

Przyglądam się ludziom biegnącym na wschód

- Idźcie do świątyni. Ja zobaczę, co się dzieje. Dołączę do was niedługo - mówię i ruszam truchtem za tłumem.

(Jakie rany mam?)

Idę za tłumem, przysłuchując się krzykom. Staram się coś z tego wyłapać, by zrozumieć powód wzburzenia ludu.

Krzyczą jakieś niezrozumiałe, wyjęte z kontekstu brednie... coś o plugawym chaośniku, który zaszył się gdzieś tam. Chyba idą go z tej kryjówki wykurzyć ogniem...

Dotarliście za tłumem do świątyni Sigmara. Tutaj... jest jeszcze większe piekło. Tłum ludzi napiera na drzwi z widłami, krzesłami, lagami w łapach. Walą pięściami i kopią.

- Wydać nam heretyka!

- Spalić go! Spalić!

- Śmierć mutantom!

- Pieprzeni Sigmaryci!

Straszny tłok i wrzask. Straż miejska stara się odepchnąć tłum, ale nie mają przewagi liczebnej.

- Nie mam pojęcia - wzruszam ramionami - Jestem pierwszy raz w tym mieście.

- Jest takowe wejście. - rzekł równie cicho Hoffer i skrzywił się z bólu. - Za mną!

Zaczął przepychać się brutalnie przez tłum zmierzając do zaułków na prawo od głównej bramy świątyni.

Ruszyliście za nim i trochę trwało nim Mathias pokręcił się w zaułkach. Odgłosy wrzawy się oddaliły a wy wyszliście wprost na ciasny zaułek kończący się drzwiami pancernymi. Drzwi pilnuje dwóch strażników świątynnych.

- Hofferze, dawnom cię nie widział! Jak życie? - rzucił jeden uśmiechając się.

- Nie teraz, Detlefie. Wpuść nas, ważna sprawa.

Strażnicy bez słowa otworzyli drzwi wielkim kluczem i Hoffer wszedł znikając w mroku.

Wchodzę do świątyni razem z wszystkimi.

(Powinieneś chyba czytać inne posty, Iben. Chyba, że odgrywasz postać z opóźnioną reakcją ;])

Zatrzymuję się przy strażnikach

- Co tu się dzieje? Czego żąda cały ten tłum? Nie wyglądają przyjaźnie...

Z zaciekawieniem oglądam wnętrze świątyni i słucham odpowiedzi na pytanie Algroma. Wchodzę do środka.

Ostatnio edytowany przez Marcus (2011-03-17 08:14:46)

(Iben, Detlef został z tyłu jako straż, a ty już wlazłeś do środka, nie masz szans by go teraz zapytać. Czytaj te posty dokładnie)

Tylne wejście zaprowadziło was do schodów prowadzących na górę. Wyszliście wszyscy za Hofferem na drugie piętro. Jesteście aktualnie na kładkach ułożonych wokół głównej sali. Macie balustradę po lewej, a niżej główną nawę i wrota do świątyni. Wciąż ktoś w nie uderza. Słychać stłumione krzyki, które powoli zdają się cichnąć. Całe szczęście. Hoffer rzucił przez ramię:

- Podejrzewam o kogo chodzi. Kto jest tym "heretykiem".

Zaprowadził was do jednej z komnat (minęliście też celę ojca Mortena - zabitego przez Skaveny). Hoffer zajrzał do środka i zawołał:

- Fischer, na miłość boską! Udało ci się zbiec! - wszedł do środka i wpadł w ramiona trzeciego konnego o spoconej twarzy. Widać, że długo biegł wraz ze swoją tuszą...

- Też chciałbym to wiedzieć - odparłem opierając się o ścianę i krzyżując ręce.

- Mamy wystarczająco dużo powodów, by pokusić się o wysłanie Liebnitza do krainy Morra.  Tylko...  jeżeli go zabijemy, to całą winą obarczy się oczywiście wyznawców Sigmara i sytuacja jeszcze się pogorszy. Trzeba chyba znaleźć inny sposób na rozwiązanie tej sytuacji.

Aż mnie zatkało. To wszystko to jeden wielki absurd... kiedy kultyści i chaos jest u bram, ludzie mimo zagrożenia jeszcze się kłócą w swoim kręgu... to idiotyczne. To jest głupie.
- Nie dość, że chaos to i jeszcze konflikt dwóch religii... - odparłem po chwili - Musimy znaleźć dowody. Każdy, dosłownie każdy szczegół jest ważny - odparłem powoli zaczynając nad nimi myśleć - Shutzmann pewnie w tej chwili jest nam nieprzychylny, kapłan Vereny i magistrowie to już w ogóle...
- Ale jeśli to sąd boży to mamy zawsze jakieś szansę - dodałem po chwili.

- Coś tu nie gra - mówię do wszystkich - Musimy jakoś przegonić ten tłum. Drzwi długo nie wytrzymają naporu wściekłego bydła.