- Nauczymy cię walczyć... W swoim czasie - mówię i zwracam się do Rodrigo - Chodźmy, szkoda czasu.

- Dzięki... Tak właściwie, jak masz na imię? Nigdy nam nie powiedziałeś.

(Mam pisać Sajmon czy niech będzie, że wiem, że pisze się Simon?)

- A więc Simon, Rodrigo i Hurgar. Daleko razem zajdziemy - uśmiecham się i kieruję się do urzędu. Mam nadzieję, że faktycznie spotkamy kogoś, z kim można porozmawiać.

- Mógłbyś spytać kogoś, czy mówi w naszym języku? - pytam młodego i jednocześnie wzrokiem szukam kogoś, kto wygląda na mieszkańca Imperium.

- Tak. Zgubiliśmy się na morzu we mgle rozbiliśmy statek na skałach. Nie znamy tutaj nikogo i nie wiemy, jak z powrotem dostać się do domu.

- Jak ci na imię? - pytam (opisz mi jego wygląd trochę dokładniej ;) - Mnie zwą Hurgar, to jest Rodrigo, a ten młody to Simon, (Albiończyk?) z Albionu.

Widać, że raczej przyda nam się jako informator, nie towarzysz. Jeżeli wybierze się z nami w podróż, to my będziemy musieli martwić się o niego. Zobaczymy

- Pytanie ogólne: czy masz pomysł, jak wrócić do Starego Świata?

- Musi istniec. Zawsze jest sposob. Nie mowisz nam wszystkiego, prawda?

- A dokładniej? Ostatnio wiele legend okazuje się prawdą - spoglądam na Rodrigo.

- Slyszalem historie o wezlach mocy. Ale nie wydaje ci sie, ze bezpieczniej byloby po prostu wyruszyc w wedrowke ladem? Nie szybciej, ale na pewno bezpieczniej. Nie mam zaufania do tych wezlow mocy - ponowie spagladam na Rodrigo.

- No to mamy przejebane - komentuje - Nie wiesz moze, czy zyja tu jakies krasnoludy?

- A w miastach? - pytam. Nudzi mnie ta rozmowa...

Opowiadam mu tę samą historyjkę o rozbitym statku. Nie wiem, jak zareagowałby na węzeł mocy i chyba nie chcę wiedzieć.

Spoglądam na Rodrigo, robiąc smutną minę

- Tak, niestety przetrwaliśmy tylko my dwaj. I to całkiem przypadkiem, bo wypadliśmy za burtę przed uderzeniem.

- Jestes pewien? - pytam towarzysza - I chcesz zabrac chlopaka ze soba? To cholernie niebezpieczne - dodaje, spogladajac na mlodzienca.

- Pewnie, że nie wie. Do niedawna i ja nie wiedziałem... - zawieszam się na chwilę - Ale masz rację. Powinniśmy ruszać jak najszybciej to możliwe.

- Potrafisz walczyc? - pytam urzednika - Nie ukrywam, ze nie widzi mi sie dbanie o wiecej tylkow niz moj wlasny.

- Faktycznie, rusznica może nam się przydać. Drużyna więc chyba gotowa. Moim zdaniem możemy ruszać, jak tylko najemy się i odpoczniemy.

- I wbiją nam nóż w plecy, jak tylko zwęszą okazję do większego zarobku - dodaję ponuro - Rodrigo, co ty na to?

- Aha, jeszcze jedno. Kompletnie nie znam się na tutejszej walucie. Ile warta jest taka sztabka? - pytam, pokazując mu swój środek płatniczy.

(Na GW było zajebiście ;)

- Ciekawe. A na co się dzieli? Mógłbyś trochę nas podszkolić, pierwszy raz tu jesteśmy - mówię, kierując się w stronę wyjścia. Trzeba powoli zbierać się do drogi, ale najpierw powinniśmy wyspać się i najeść. Kto wie, kiedy będzie następna ku temu okazja...

Wybiegam z karczmy. Na zewnątrz rozglądam się nerwowo. Nie obawiam się niczego, po prostu czysta ciekawość.

Ręką daję znak Rodrigo i ruszam za strażą. Przeczucie mówi mi, że to statek Tileańczyków.

- Cholera! - wolam i ruszam biegiem za chlopakiem. Ze tez akurat teraz musialo sie to stac. Czasem odnosze wrazenie, ze jestem magnesem na klopoty.

(what the FUCK?! Kto wlazł na moje konto i to wszystko napisał?! przecież ja byłem w Krakowie)

..

(Nie wchodziłem na forum od tego posta:

"Widzisz chmurę pyłu od strony portu! Coś tam się dzieje!

Znów huk! Głośniejszy! Krzyki ludzi, wszyscy uciekają. Straż zaś biegnie w stronę portu!"

...)

Też już to zauważyłem... jaja na całego.

Rodrigo rzucił się w stronę zaułka kiedy rozległ się kolejny strzał odłupując kawałek ściany domu koło głowy Tileańczyka. W porcie trwa walka na całego. Mieszczanie uciekają. Niektórzy chwytają broń. Słychać okrzyki bojowe.

- Durniu! Schowaj się, bo cię zastrzelą! - wrzasnął Rodrigo rzucając się w twoją stronę.

Minęliście się w biegu. Zobaczyłeś kątem oka jak kula z pistoletu drasnęła ramię tileańczyka. Ten zawył, potknął się i z impetem wtoczył do przeciwległego zaułka. Szybko usiadł plecami do ściany i zaczął kurczowo ściskać powierzchowną ranę...

Ruszyłeś biegiem, ale nikt nie strzelił. Słychać walkę. Szybko wpadłeś do zaułka. Rodrigo syknął z bólu patrząc na ciebie.

- Co się tu dzieje, hombre?!

Poczułeś ruch za twoimi plecami i Rodrigo zareagował instynktownie i nieziemsko szybko. Pchnął mieczem nad twoim ramieniem i usłyszałeś jak ostrze wbija się w mięso. Martwy pirat padł ciężko drgając w konwulsjach z bólu.

W kieszeni znalazłeś korek od butli, parę złotych monet, lecz takich których nigdy nie widziałeś... to nie złote korony. Jest tam też prochownica z prochem strzeleckim. Przy pasie ma pistolet skałkowy i trzy noże do rzucania, oraz na plecach nóż o szerokiej głowni, niemal rzeźnicki.

Na niego na pewno, na ciebie nie. Rodrigo pytającym wzrokiem spojrzał na ciebie.

- A co z ludźmi z miasta? Rzucą się na mnie jak głodny na mięso!

HUK!

W uszach masz tylko pisk. Jakaś kula armatnia roztrzaskała dach koło was i opadły na was deski i kurz. W porcie zaczynają się pożary. Zobaczyłeś tez wybiegającego z rusznicą Aborgasta z domu!

Dobiegłeś do Aborgasta, który już unosił rusznicę.

- Piraci atakują Penzance! - krzyknął w twoją stronę jakbyś tego sam nie zauważył.

Zobaczyłeś po prawej, że uliczką biegnie trzech piratów, zarośniętych, wściekłych i spalonych słońcem na twarzach. Mają dziwne miecze, wykrzywione lekko do tyłu o szerokiej głowni.

W tym momencie Aborgast wystrzelił i chybił. Pirat dobiegł do niego i zaatakował, ale stary człowiek zasłonił się rusznicą parując nią cios!

Niedaleko Rodrigo prawie upadł parując inny cios drugiego pirata.

Trzeci rzucił się na ciebie, uniosłeś więc tarcze i sparowałeś. Cudem udało ci się tez sparować niespodziewany cios noża, który mierzył w twój brzuch!

Kontratak ci nie wyszedł. Aborgast walczy zaciekle. Rodrigo właśnie wywalił przeciwnika i dobił go mieczem gdy ten leżał na ziemi!

Udało ci się go złapać, za fraki. Trzymasz go mocno, a on zaczyna się szamotać zdziwiony!

Skurczybyk okazał się być szybki. Uskoczył w tył i zaatakował rękojeścią szabli. Ty uniknąłeś robiąc krok w bok, złapałeś go szybko, lecz zbił on twoje łapy szybkim ruchem łokcia.

W tym momencie Rodrigo znalazł na ziemi topór, zbliżył się i z rozmachu (jak gość grający w golfa) wbił go w bok kolana pirata. Ten ryknął, padł na ziemię i rozpłakał się z bólu. Rodrigo zdeptał mu twarz buciorem.

Nie udało ci się to i prawie z tego impetu uderzyłbyś z byka w dom Aborgasta. Rodirgo jednak szybko zareagował i ściął głowę pirata. Niesamowite... lewą ręką... ma chłop potencjał.

- Powinniśmy bronić portu - rzekł. - Albo wynieść się stąd w cholerę. Ale ja się jeszcze nie spakowałem.

- I pochować Simona. - dodał Rodrigo obcierając krew z miecza.

- Wiedziałem, że do tego dojdzie! Przegięliśmy z tymi ciałami piratów na palach w porcie. Zdenerwowaliśmy ich. Sprowokowaliśmy! - biadolił Aborgast.

Rodrigo podbiegł do ciała Simona i starał się je zarzucić na plecy.

- Pomóż mi z tym dzieciakiem! - krzyknął Rodrigo dźwigając Simona.

- Za mną! - rzekł Aborgast i ruszył biegiem ulicą.

Pobiegliście uliczką i skręciliście parę razy. Niektóre budynki w porcie płonęły. Chyba sztolnie... może to specjalnie?

- Znam... - wydyszał Aborgast. - ... pewnie... miejsce... gdzie... uff... gdzie pakują.... worki z... mięsem... baranina... weźmiemy... parę na drogę... ufff...

Dobiegliście do budynku z napisem po albiońsku. Wbiegliście na tyły.

- Tu są magazyny - Aborgast wskazał na drzwi na tyłach budowli. - Wejdźcie i weźcie ile się da.

Wpadłeś do środka. W ciemnym pomieszczeniu pachnie jedzeniem, a przez uchylone drzwi w rogu widać główną salkę i ladę kupca. Nikogo jednak tam nie ma.

Wszędzie stoją skrzynie, pod sufitem wiszą kiełbasy.

Każdy z was wziął swoją porcję. Rodrigo od razu wpakował garść mięsa do ust i żując wyszedł ze składzika. Aborgast przeładował swoją rusznicę i rzekł:

- Chodźmy czym prędzej. Do północnej bramy!

Północna brama okazała się być najdalszym punktem w położeniu co do portu. Ludzie zrobili tu barykady z wozów by bronić ulic przed szturmem piratów. Wpadliście na taką barykadę! Cholera, tędy się nie da! Nie chcą przepuścić!

Aborgast wspiął się na skrzynie i zaczął coś pokrzykiwać do straży. Ta zrobiła ruch rękoma znaczący zapewne to, że nie ma teraz odwrotu i ucieczki. Trzeba walczyć o swe miasto... Aborgast załamał ręce.

- Spróbujmy obejść! - krzyknął i pobiegł do zaułka.

Rodrigo od razu za nim poganiając cię ręką.

Aborgast wybiegając z kolejnego zaułka wpadł na pirata. Ten ryknął wściekle, a dziadek z muszkietem przyłożył mu kolbą w twarz. Pirat zatoczył się brocząc krwią.

Biegną ulicą znowu z prawej. Jesteście odsłonięci!

Trafiłeś go w nogi, lecz ten nie upadł. Zaatakował szablą, ale sparowałeś cios! Rodrigo wyprowadził cios rozwalając nogę przeciwnika. Ten dalej jednak stoi...

Nadbiega dwóch. Jeden ma morgensztern, drugi szablę.

Uderzyłeś obuchem wroga w żołądek. Ten zgiął się i siny upadł na ziemię. Wycofaliście się zaułkiem. Doganiają was!

(Arbogast, nie Arborgast. A zdrobnienie... może Bogast?)


Stary krzyknął coś po albiońsku i wyszli wam na przeciw strażnicy. Wy wpadliście na wąską, prostopadłą ulicę. Z zaułka wylali się piraci.

(:D no to niech będzie Abo. Abor to jak do psa)


Stary wystrzelił ale znów nie trafił... co za marnowanie prochu. Twój kontratak się nie udał, ale Rodrigo wyprowadził szybkie, boczne cięcie mieczem rozchlastując pierś wroga!

Wszyscy walczyliście ramię w ramię. Strażnicy walili pałami przez łeb, Abo atakował co chwilę swoim obuchem, Rodrigo szybko ciął mieczem. Słychać było tylko szczęk stali, krzyki a krew burzyła się w żyłach. Ty byłeś za wolny, starzałeś się... parowali twoje ciosy i wyprowadzali swoje. Udawało ci się jednak unikać.

Piratów jest pięciu. Zaatakowałes pirata obok obuchem miażdżąc mu klatę. Padł na ziemię i zaczął się odczołgiwać a z ust trysnęła mu krew. Rodrigo oberwał niedaleko ciebie i kopniakiem obalił wroga na ziemię. Rzucili się na siebie.

Obok ciebie stary dostał pałą przez ramię i upadł na ziemię. Rodirgo tarza się po bruku, kopie i walczy. Ty dobiłeś jeszcze jednego. Straż walczy zawzięcie!

Rodirgo dokończył żywot kolejnego, ty zaatakowałeś a przeciwnik stracił równowagę. Abo przypierdzielił kolbą prosto w skroń klęczącego pirata powalając go nieruchomego na ziemię!

Pirat sparował cios i oberwałeś pałką w klatę aż ci zaparło dech. Upadłeś też na jedno kolano. Rodrigo wykończył swojego i straż także dobiła resztki. Koniec walki...

Rodrigo kiwnął głową i ze śmiechem klepnął cię w ramię.

- Starość. - rzekł tylko.

- Chodźmy. - rzucił Abo.

- Jeśli mają to pewnie zaszyfrowane. - rzucił Abo zarzucając rusznicę na plecy.

Rodrigo klęknął i coś wyjął z płaszcza pirata.

- Cóż to, hombres? - pokazał wam dziwny woreczek z proszkiem i czymś w rodzaju dwóch krzemieni na górze.

- Wygląda mi na petardę albo ładunek wybuchowy. - rzekł Abo i schował przedmiot.

Przebiegliście do północnej bramy i wybiegliście za miasto. Widoki na pewno byłyby piękne gdyby nie lekka mgła okalająca okolicę. Klif jest daleko po prawej. W oddali góry, puszcze i wzgórza. Niesamowita dzicz i trakt przez dzicz.

Abo idąc dyszał ciężko i rzucił:

- Wielka Bogini jest nam pomocna, mieliśmy szczęście. Powinniśmy złożyć jej jakieś dary jeśli natkniemy się na chram.

- Boginią. - odparł Abo biegnąc. - Naszym bóstwem, panującym nad tymi ziemiami, górami i rzekami. Swój główny chram ma na wyspie Avalon.

- Na północny-wschód! Tam najbezpieczniej!

Machnął ręką.

- No może przesadzam. To jest Albion. Zawsze tu wpadasz w kłopoty. Najwyżej na głowie będziemy mieć Saksonów...

Oddaliliście się od miasta i w końcu spoczęliście na boku traktu prowadzącego donikąd. Wszędzie unosi się mgła, powietrze jest lodowate. Śnieg nie pada.

- Szkoda chłopca. - rzucił Rodrigo i westchnął patrząc na atakowane Penzance.

- A ja czuję się jak dezerter. - dopowiedział od czapy Abo i usiadł na ziemi.

- Joder... - zaklął tileańczyk w swym języku i kopnął kamień.

- Idźmy dalej, aż do nocy. Wiem, że tu gdzieś biegnie linia mocy. Jeśli będziemy nią podążać - natrafimy na Węzeł.

Rodrigo spojrzał na ciebie i uniósł brwi. Abo parsknął suchym śmiechem biorąc twoją gadkę za żart.

- Zdaje się, że krasnoluda trzeba ciągnąć wołami by wsiadł na jakąkolwiek łódź, tudzież statek. - odparł Abo i spojrzał na ciebie bystro.

- A za co, jeśli wiedzieć można? - zainteresował się stary.

- Skąd wypłynęliście Węzłem Mocy? - spytał patrząc to na ciebie to na Rodrigo.

Wypuścił powietrze i przewrócił oczami. Lekko obrażony wstał i oddalił się w ciemność idąc w stronę klifu na południu. Rodrigo parsknął śmiechem cicho.

- Skąd wiesz, że w Bretonii jest Mausillon?

Rodrigo zmarkotniał.

- Z okolic tego miasta pochodziła moja... ukochana. Stare, bardzo stare czasy. I ja jestem już stary. I bez dłoni. Kto mnie zechce...?

Obruszył się.

- Nie zależy mi na byle jakiej, prostaku!

Wzruszył ramionami.

- Może i racja, vato. Idę się zatem przejść.

Wstał i ruszył dalej drogą, a zmrok zapadał szybko.

(Abo poszedł na klif, a Rodrigo dalej traktem, to za kim idziesz?)

(Oni tylko poszli się przejść xD)


Ruszyłeś na nadbrzeże i spotkałeś Abo stojącego na brzegu klifu i patrzącego na wielkiego Mannslieba zawieszonego nad morzem. Obrócił się do ciebie:

- Krasnoludzie?

- Realne? Nikłe - odparł szczerze patrząc też w dal. - Ale kto nie próbuje ten nie wygrywa.

Skrzywił się.

- Nie chcieliby mnie z powrotem. Myślą, że nie żyję. Mogą do woli rozdawać mój majątek między siebie. Kłamliwe sukinsyny...

- Każdy popełnia błędy. - odrzekł po chwili. - Nawet jeśli wrócę do Imperium to nie pójdę do nich. Będę się trzymał z dala.

- Rozumu i dedukcji. Narobiłbym im i sobie więcej złego niż dobrego.

- Z jednej strony ciągnie mnie do Imperium. Z drugiej przyzwyczajon jestem do Albionu, tych zwyczajów, religii.

Odpowiedział po chwili.

- Piętnaście z hakiem. Ale wciąż nie zapuściłem tu swoich korzeni.

Usłyszałeś kroki za sobą. Wraca Tileańczyk.

Rodrigo wrócił i powiedział:

- Widać z daleka jakiś zamek na nadbrzeżu. Oświetlony.

Abo pokiwał głową:

- Tintagel, zamek Gorloisa. Zatrzymamy się tam w przyszłych dniach.

- Piraci nie i Saksoni również nie. Powinniśmy mieć spokój.

- Idźmy spać. - zaproponował Rodrigo i zaczął rozbijać obóz.

- Inaczej zamarzniemy. Nie chcę stracić drugiej dłoni. - rzekł Rodrigo a stary spojrzał pytająco na was.

Lasu nie było, rosło parę drzew i krzewów. Gołymi łapami powyrywałeś to z korzeniami, nabrałeś całą kupę drwa i zaniosłeś do nowego obozowiska. Rozpaliliście ognisko grzejąc się w lodowatym mroku i na otwartej przestrzeni.

Pokiwał ponuro głową i położyliście się przy dużym ognisku. Długo nie mogłeś zasnąć, zdawało ci się nawet, że ktoś was obserwuje z ciemności.

...

Obudził cię zbliżający się tętent końskich kopyt.

Zobaczyłeś szybko zbliżające się sylwetki kilku osób. Jadą na koniach w waszą stronę. Ognisko wasze prawie jest wygaszone. Rodrigo coś bełkocze pod nosem i przeciera twarz. Abo śpi.

(W miarę daleko)


Rodrigo powoli się podniósł.

- Co, już ranek?

- Czy to... piraci? - Rodrigo powoli się podniósł.

Jeźdźcy wznieśli okrzyki bojowe zupełnie niepodobne do okrzyków piratów. Abo się obudził...

Nie odpowiedział na początku. Podniósł się tylko.

- Nie ruszajcie się! I nie próbujcie uciekać!

Stanął przed wami a jeźdźcy wyłonili się z mroku. Konie parskały i stawały dęba. Zobaczyłeś jak bardzo są spocone i zziajane. Zajeżdżone niemal na śmierć. Przybysze w zbrojach z metalu i skór pokrzykiwali w języku Aborgasta.

Jest za ciemno. Mają jakiś herb, ale kolory inne niż ludzie z Penzance. Rodrigo ruszył naprzód:

- Ja to załatwię!

Chwilę milczał.

- Racja - i się cofnął.

Abo westchnął i wyszedł na przód składając broń u stóp. Zaczął coś pokrzykiwać do jeźdźców, wskazywać na was, na siebie i na Penzance. Zauważyłeś, że przywódca konnych co chwilę patrzył wściekle na ciebie. Na resztę twych towarzyszy nie.

Dwóch jeźdźców na rozkaz dowódcy zeskoczyło na ziemię gniotąc ciężkimi podeszwami śnieg. Zobaczyłeś, że trzymają sznury do krępowania.

Abo zastąpił im drogę mówiąc coś szybko i pocąc się jeszcze szybciej.

(jest ich pół tuzina, a uzbrojeni dobrze)


Abo odwrócił się i powiedział do ciebie:

- Biorą cię za Saksona, wyglądasz trochę jak oni. A nas za twych pomagierów.

- Jesteś no, krępy i brodaty. A krasnoludy z Albionu przeważnie trzymają po stronie Saksonów. - wyjaśnił i się skrzywił.

Po chwili został odepchnięty przez żołnierza. Rodrigo nagle rzucił się do desperackiej ucieczki.

Dwóch pobiegło pędem za tileańczykiem w mrok.

- Nie, ale się pewnie dowiemy. Musimy jechać z nimi, inaczej zabiją nas na miejscu.

Po paru chwilach z mroku wynurzył się Rodrigo ciągnięty za długie włosy przez żołnierza. Klął mocno po tileańsku.

Skrępowali ci łapy z tyłu, to samo zrobili z Aborgastem i Rodrigo. Potem przywiązano do końskich siodeł tak, że musicie iść za koniem jak skazańcy...

- To rycerze Gorloisa z Tintagel. Pewnie tam nas zabierają... cholera, będzie tłumaczenia się co nie miara...

Zaczynałeś powoli rozumieć ich język. Tylko urywki i domysły, ale się uczyłeś słuchając. Niektóre słowa mieli podobne. Rodrigo szedł i krzywił twarz co chwilę, gdyż pewnie mocno capiło z końskiego zada.

Mówią coś o Saksonach i jakimś miejscu. Nie wiadomo zbyt o co chodzi. Komentują też pogodę, takie tam plotki i ploteczki.

Idziecie a śnieg chrzęści pod butami, trzęsiecie się z zimna. Nadchodzi powoli ranek, a zamku nie widać.

Zaśmiał się.

- Pojęcia nie mam, dowiemy się.

Rodrigo dorzucił coś od siebie:

- Joder, ten koń śmierdzi bardziej od ciebie, Hurgar.

- Kto wie, może czeka nas wspólna kąpiel w zamku. - odparł również z przekąsem.

(nie miasto, a zamek)


Szliście jeszcze niecałą godzinę, zaczęło też śnieżyć. Jest coraz zimniej i nadchodzi świt. Widać w oddali zamczysko na skale zbudowane chyba z granitu.

Na dźwięk tego słowa paru rycerzy spojrzało groźne na ciebie, jeden coś krzyknął i smagnął cię powrozem przez policzek. Syknąłeś.

Abo się odezwał:

- Tutejsi wrogowie od lat, pochodzą gdzieś ze Starego Świata albo Norski. Najeżdżają te ziemie na swych statkach wraz z Jutami i Anglami. Krępi, potężni, brodaci i z toporami.

- Saksoni bywają z reguły niscy, może wzięli cię za bardziej niższego...

- Przesrane. - dodał Rodrigo. - Gdybyś brodę wcześniej zgolił...

Wzruszył ramionami.

- Wtedy nie wyglądałbyś jak Sakson.