Splatam magię do pancerza. Po chwili próbuje rzucić niezdarność na Liebnitza (2 kostki).

Wtóruję kompanowi i atakuję Liebnitza dwa razy!

Wcale nie patrzę w stronę nawiedzonego kapłana tylko staram się uniknąć lub sparować ciosy obu Teutogenów. Jeśli się uda, to rzucam na jednego z nich ponownie Gniew. (2 kostki)  Niech wreszcie rozprawi się na dobre ze swym kompanem.

- Muahahahaha! - śmieję się w twarz Liebnitzowi - Mocny w gębie, a w bitce pizda.

Wykonuję morderczy atak.

Wybieram eliksir leczniczy i wypijam go. Mam nadzieję, że Teutogeni będą zbyt zajęci sobą by zwracać uwagę na mnie.

Walę Liebnitzowi po dwakroć najmocniej jak potrafię.

Z kamienną twarzą zaczynam inkantować zaklęcie gorejący wzrok! Dodatkowo wzmacniam całe zaklęcie splataniem magii i używam całej mocy! (2 kostki)

Powstrzymuję krzyk, ograniczając się jedynie do syku. Nie czas na to... tnę podwójnie, licząc, że w końcu przebiję ten pancerz.

Spoglądam krzywo na dziwne wyczyny Liebnitza

- Fan, vilken kuksugare. Dö, din jävla hora! - wołam i ruszam na przeciwnika, atakując morderczo.

(Przepraszam za nieobecnosc ale nie mam dostepu do neta. Pisze z telefonu)

Podchodze do Liebnitza tak, by moc go zaatakowac, nie raniac towarzyszy. Uderzam w niego dwiema kulami Ognia Uzhul. (2 kostki)

(XD chodzilo o Ravina)

(Craig?)

Tancerz dalej leżał nieprzytomny.

Liebnitz bez problemu sparował cios Algroma!

Aed dokończył inkantację! Jego oczy zapłonęły jasnym ogniem, rozbłysło i Liebnitz zatoczył się prawie padając. Krzyknął z bólu. Po chwili dostał ostrzem Leonarda i zalał się krwią. Trzyma się mimo tego na nogach!

Zaatakował toporem, a Aed nie zdążył sparować. Oberwał przez klatę i upadł na tyłek.

4 obr! (ż. 4)

(A ja to co? Pies?   Przecież podałem swój ruch.)

(To ja zmieniam akcję swoją)

Rzucam się na leżącego na ziemi Liebnitza i zaczynam okładać go po mordzie pięściami, nie zważając na ogień i śmiejąc się po każdym ciosie.

Ostatnio edytowany przez Hurgar (2011-06-05 14:30:15)

Wstaję z trudem z podłogi.
- Algrom, opanuj się! Nie zabijaj go, on ma informacje! - podchodzę do niego i staram się go ocucić - Nie zniżaj się do jego poziomu, wygraliśmy już! Uspokój się na jasność!

Shutzmann doskoczył do kransoluda ze strażą i odciągnęli go od Liebnitza.

- Dość tego! Już po nim! - krzyknął komandor straży.

Algrom telepał się i trząsł jak jeszcze nigdy. Mruczał pod nosem jakieś niezrozumiałe słowa w dziwnym języku przypominającym trochę Norski. W końcu padł na ziemię bez przytomności.

Liebnitz ruszył lekko głową patrząc w sufit, a z ust wyleciała mu bańka krwi.

- On już nic nie powie, spójrz na niego! - krzyknął Shutzmann.

- Odejdźcie od amuletu! - wrzasnął Zweistein cofając się od trzymanego przez Aeda amuletu. Elf upuścił Czerep, który poczerniał i eksplodował na miliard części oślepiając was dziwnym światłem. Rozległ się krzyk bólu demona i zapadła cisza.

- Wy głupcy! - wycharczał Liebnitz umierając na waszych oczach. - Nie złamiecie... woli Boga Krwi! Zniszczyliście tylko niewielką cząstkę esencji istnienia mego Pana! Są... jeszcze dwa inne artefakty! Kiedy się połączą, wtedy Xathrodox, Krwawy Obdzieracz powróci do tego świata i ... będzie pił krew słabych śmiertelników...! Krew dla Boga Krwi! Krew dla...

Znów zapadła cisza, Stoltz uczynił znak młota na swej piersi, a Liebnitz odszedł z tego świata.

(Ja mam ten atak i Es decyduje, kiedy się obudzę, tak?)

Ostatnio edytowany przez Hurgar (2011-06-05 15:45:38)

Wypuściłem powietrze po dłuższej chwili. Wszystko się działo tak szybko... Zatrzymuję spojrzenie na zmiażdżonej twarzy arcykapłana. Liczę każdy wybity ząb... Raczyłem przeżyć kolejnego wroga. Dotykam lekko swojej twarzy, krzywiąc się z bólu. Już się mam odezwać, kiedy ogłuszający ból szczęki powstrzymuje od wydania jakiegokolwiek dźwięku. Dalej spoglądam na arcykapłana, starając się zapomnieć o bólu.

Nagle Wieczny Płomień rozbłysnął łagodnym, niebieskim światłem. Wydawało się, że zaraz coś tu eksploduje. Fala niebieskiego światła i niebieskiej mgły zalała was oplatając wasze ciała. Poczuliście lodowate ukłucia na wnętrzach swych prawych dłoni. Po chwili ustały. Światło i mgła zalały podłogę, a krew i ciała spaczonych kultystów zaczęły niknąć na waszych oczach. Po paru sekundach wasza piątka upadła na ziemię ledwo przytomna wpatrzona w Wieczny Ogień Ulryka. W waszych głowach rozbrzmiał głęboki, przepotężny głos:

Ochroniliście mą świątynię i mój lud. Gdy trzeba stawić czoła prawdziwemu wrogowi, spory powinny odejść w bok. Niech to znamię będzie znakiem dla wszystkich!


W tym momencie znów poczuliście mocny chłód na prawej dłoni. Światło zgasło a na posadzce nie zostały żadne ślady krwi ani ciał kultystów. Kapłani podbiegli i was ocucili.

Oddycham ciężko. Cholera, dużo czasu minie, zanim następny raz będę rozmawiał z moim przyjacielem. I do tego jeszcze ten Ogień... Przyglądam się swojej prawej dłoni.

Siadam ponownie zaskoczony z zajścia i spoglądam z zaciekawieniem na dłoń i znamię, o którym mówił głos. Czy to Ulryk? Przemawiał do elfa?

Wszyscy na dłoni macie biały jak śnieg symbol przedstawiający wilka dzierżącego młot.




Przeżyliście i pokonaliście zło w Middenheim! Zrobiliście co w waszej mocy i wygraliście! Po ciężkiej walce doprowadzono was do lazaretu miejskiego i zajęto się po królewsku.

(Po PD zgłoście się do mnie, a oto zakończenie w skrócie)




Minęły kolejne trzy dni w których wiele się działo...

Wszyscy zgodnie stwierdzili, że zbrodnia i to czego dopuścił się Liebnitz nie może wyjść na jaw. Poproszono was o przysięgę milczenia na ten temat, a ludziom Middenheim oznajmiono, że kapłan przeżył ciężkie załamanie i leczy się w odległym szpitalu Kapłanek Shallyi.

Ikona Sigmara trafiła do najgłębszych skarbców świątyni Sigmara i słuch po niej zaginął.

Kapitan Shutzmann, Arcykanonik i Ranulf ogłosili, że wszystkie problemy miasta były wynikiem działań wewnętrznego kultu panoszącego się po mieście. Napięcia religijne opadły.

Na ulicach pojawiło się więcej straży i zaczęła się odbudowa zniszczeń.

Proces Bauera został zakończony, a on sam oczyszczony z zarzutów. W międzyczasie odwiedził on Leonarda i odebrał swój "ukradziony" miecz. Łowcy pożegnali się z wami i z miastem, oraz wyruszyli gdzieś daleko na wschód by dalej tropić i nękać Sługi Chaosu.

Księgi znalezione w kryjówkach kultystów trafiły do najbardziej strzeżonych archiwów Collegium Theologica, do których dostęp dostał również Zweistein.

Powoli życie w Middenheim wraca do normy, uchodźcy wracają do swych domostw by zacząć życie na nowo.

Wy jednak nie możecie zacząć takiego życia. Widzieliście i przeżyliście zbyt wiele by teraz tak to zostawić. Waszą "troskę" podzielają też kapłani, a w szczególności Albrecht, który usłyszawszy o dwóch artefaktach zadumał się mocno i poprosił byście przyszli do niego na dniach. Na koniec dodał:

- Obawiam się, że czeka was długa podróż do Altdorfu, serca Imperium.


...



To Be Continued...