Na razie pisz na starym, bo mi nie muli :)

- Płyniemy dobrze! - odkrzyknął tileańczyk i trzymając się desek patrzył przed siebie.

Wiosłowałeś, brzeg się oddalał. Na szczęscie zbyt dużych fal nie ma. Woda mimo to zalewa co chwilę pokład i spływa po deskach znów w ciemną toń.

Rodrigo jednak się nie mylił. To była dobra pora mimo lekkiego śniegu pruszącego na głowy. Fale lekko bujały tratwą. Ląd przed wami zdawał się trwać - jak na złość - w miejscu, a morskie powietrze chłodziło wam płuca subtelną nutką soli.



________________________________________________
_________________________________________________
________________________________________________


...



Uśmiechnął się pod nosem i pokiwał głową. Nie wiesz co to miało znaczyć i jak to zinterpretować.

W końcu coś miał już powiedzieć ale zamilkł.

- Nie chcę tam iść. Nie chcę iść w stronę... tej nowej przyszłości.

Uśmiechnął się gorzko.

- Wiem, że muszę. Ręka zaczyna już mi gnić. Może wdać się gangrena czy inne kurewskie cholerstwo. - spojrzał na poczerniałą dłoń.

- Pieprzone życie. - cisnął kamieniem przed siebie. Ten obracając się wpadł w ostre jak brzytwa skały poniżej.

Wstał i zaczął się wspinać na klif.

- Albo ukradniemy. Albo przetopimy żelastwo, które nosimy. - odparł jakby to było oczywiste.

- Ja nie zasnę. - odparł smutno.

Dotarliscie do bram fortu.

- Prowadź... - rzekł.

(Jako, że nie raczyłeś wstawić tu swojej karty postaci z tamtego forum to teoretycznie nic przy sobie nie masz)

Dotarliście pod dom przy koszarach. Przybiegł do was ten chłopak co lekko szprecha w staroświatowym.

(Jak wolisz)

- Tabor kupiecki... idzie z fortu. Do miasta. Wy idziecie z nim? Nie?

- Idzie za cztery godzina stąd. Macie czas.

Rodrigo westchnął i po kryjomu zerknął na dłoń.

Dzieciak odszedł a Rodrigo rzekł:

- Zróbmy to. Im szybciej tym lepiej. - przetarł twarz i ruszył do budynku gdzie stacjonuje medyk.

Weszliście do medyka. Ten na wasz widok uśmiechnął się, ale chyba przypomniał sobie o ręce tileańczyka bo stał się nagle ponury.

Rodrigo drżącym głosem przemówił, zapominając, że tamten nie zrozumie:

- M-mam usiąść gdzieś, tak? Gotowy jesteś medyku? - rozejrzał się po otoczeniu.

(masz już dostęp do forum?)


Medyk na migi wskazał kozetkę w rogu pomieszczenia, pokazując by Rodrigo się położył.

Pokiwał głową i poszedł do jakiegoś pomieszczenia. Przyniósł skórzane, stare pasy. Oraz miskę z jakimś płynem w środku.

Rodrigo usiadł i zamilkł.

Rodrigo nic nie mówi. Skrępowałeś mu pasami nogi i ręce. Medyk podbiegł i poprawił ucisk na jego prawej, czarnej dłoni. Dał mu też do wypicia ów napar. Ciekawe czy to znieczulenie.

- Nie wiem, ale... drętwieje mi wszystko... - rzekł niewyraźnie tileańczyk.

Medyk się uśmiechnął i pokiwał głową. Zza pleców wyjął piłkę do kości i buteleczkę pewnie ze spirytusem.

Rodrigo zagapił się w sufit żyjąc we własnym świecie. Napar działa... lecz coś czujesz, że takie lekarstwo nie jest tu zbyt powszechne i będzie to was drogo kosztowało. To jak zaciągnięcie dużego długu.

Medyk podszedł i szmatką natarł rękę tileańczyka. Potem piłę od dołu. Usiadł wygodniej i spojrzał na ciebie. Podrapał się po głowie i spojrzał na drzwi. Uniósł pytająco brwi.

Chwilę patrzył na ciebie a potem poważnie skinął głową.

- Hurgar... - jęknął Rodrigo. - Przecież... no wiesz, że jesteś moim najlepszym przyjacielem.

Chyba chciał cię złapać za przedramię, ale pasy mu nie pozwoliły.

(xD przecież każdy wie co do niego czujesz, czemu mu tego nie wyznasz?)


Medyk zrobił chyba zacisk tuż pod linią cięcia i przyłożył piłę do skóry.

Medyk już miał ciąć, ale sobie coś przypomniał. Poszedł i wrócił z kawałkiem miękkiego drewienka. Wsadził go w usta tileańczyka. Ty zaś widzisz w jego oczach łzy strachu.

Spojrzałeś na szafkę w kącie pomieszczenia i usłyszałeś mlask ciętego mięsa. Rodrigo się naprężył.

Dopiero gdy piła zazgrzytała o kość, Rodrigo napiął się i zawył głośno zaciskając zęby na drewienku. Medyk coś powiedział po swojemu, uspokajająco.

- Kuuuuurrr.... - usłyszałeś z zakneblowanych ust przyjaciela. - Aaaargh...

Medyk zaczął szybciej piłować kość. Cały się spocił.

Rodrigo zaczął się szarpać na łóżku. Wszystko skrzypi. Medyk coś krzyknął do ciebie - chyba chodzi o to byś go uspokoił, albo przytrzymał łóżko...

Medyk tnie dalej. Krew płynie do naczynia podstawionego przy łóżku. Rodrigo drze się, rzuca i płacze z bólu. W końcu piła z mlaskiem wyszła z drugiej strony i dłoń spadła do wiaderka z krwią. Z chlupotem. Rodrigo ucichł. Oddycha spazmatycznie gapiąc się wytrzeszczonymi oczami po was i po suficie.

Tamten polał spirytus na ranę a Rodrigo zaczął się drzeć jeszcze głośniej. Cały się zrobił czerwony i drga jak w napadzie epilepsji.

Medyk go szybko opatrzył i dał mu znowu coś do wypicia. Niemal wlał to w usta tileańczyka.

Medyk pokazał ci na migi, że Rodrigo chyba musi teraz usnąć, albo odpocząć.

Niebo jest ładne, słońce pięknie świeci. Jest mróz jak cholera, coś czujesz, że jutro będzie jeszcze zimniej. Po forcie przechadzają się ludzie. Zobaczyłeś dwa wozy z towarami obok siebie. To pewnie część tej karawany, która wyjeżdża niedługo do miasta.

Jakiś chłopak na posyłki uniósł głowę i zrobił zażenowaną minę mającą dać do zrozumienia, że chyba nie wie o co ci chodzi.

(be crative i to opisz :))

Pierdolnąłeś sobie na ławeczkę przy budynku gdzie jest kuchnia. Pod samym oknem. Coś czułeś, że zaraz wyleją ci pomyje na głowę.

Usiadłeś i zamyśliłeś się głęboko w głowie mając obraz Rodrigo bez dłoni, oraz tego nowego świata w którym tak niefortunnie się znalazłeś.



(Jeśli tamte forum ci ciągle działa i jest ok to się przenosimy ze wszystkim, nie?)

(ok)

Mija powoli czas, Rodrigo pewnie odpoczywa i wymęczony śpi w najlepsze. Chłopca do zna staroświatowy także nie widać nigdzie. Jest dość nudno, a tobie w głowie wciąż siedzi ta myśl: jak zapłacicie za te wszystkie usługi...?

Doszedłeś do wniosku, że medyk walący Rodrigo w anusa... sprawia, że stajesz się zazdrosny o przyjaciela. Jego dupa wszak należy do ciebie.

Pewnie do wieczora, albo późnej nocy. A nocą go nie wypuszczą, więc wyjdzie ranem. A ranem rusza ta karawana stąd...

Podrapał się po głowie i skinął głową parę razy wyciągając rękę.

Wziął je do rąk, powąchał i aż odchylił głowę. Widać, że się głęboko zastanawia.

Pokazał palcem na twój bagaż i pokazał ruch palcami jakby chciał tam pogrzebać i sam wybrać.

Wyjął rękawy kolcze, medaliony i wekierę. Spojrzał pytająco. Chyba chce się dowiedzieć, co może a czego nie może wziąć jako zapłatę.

Pokiwał głową i uśmiechnął się. Przyniósł małą torbę skórzaną z klamrami i otworzył. W środku są cztery bandaże, pięć eliksirów leczniczych oraz jakieś ziółka do zaparzania i maść na poparzenia.

Kiwnął głową i podał ci torbę sam zgarniając twoje klamoty. Na koniec wyciągnął dłoń do uściśnięcia.

Medyk pochował swoje rzeczy i poszedł do drugiego pokoju.

(PŻ masz 9)

Otrzymujesz:

Mała torba lekarska - obc: 25 - opis: w środku: 6 eliksirów leczących, maść, zioła, 4 bandaże.

Znalazłeś go gdy pomagał chyba swemu ojcu przy jednej z baszt. Spojrzał na ciebie i pomachał wesoło. Ojciec - stary, siwy, żylasty człowiek uśmiechnął się.

(kampania człowieku...)


Zostawił robotę i podbiegł.

- Jak się masz?

Awans!

+3 PA za miesiąc. Max za odgrywanie.

- Sztabki i praca? - spytał i pokiwał głową.

Ale się skrzywił. Myśli.

Pokiwał głową rozumiejąc pewnie 20% z tego coś powiedział.

- Może tragarz? - spytał i uniósł brwi.

Kiwnął głową i ruszył za tobą, uprzednio żegnając ojca.

Dotarliście tam i kupcy, albo i nie-kupcy przywitali chłopaka radośnie.

Chłopak zaczął trajkotać w tym dziwnym języku do mężczyzny. Ten kiwał co chwilę głową i odpowiedział. Chłopak przetłumaczył:

- Wy jutro możecie iść z karawana. I... dwie sztabki za tragarz skrzynek.

- Może. Ale on nie płaca za pracować. - skrzywił się jakby ze smutkiem i wzruszył ramionami.

Chłopak roześmiał się i kiwnął głową. Ruszył z powrotem do domu. Poczułeś coś miłego na duszy! To jak dobry uczynek!

Chłopak zagadał ojca, a ten klasnął w dłonie i gestykulując coś zaczął mówić do syna. Chłopak wrócił:

- Ojciec chce... ty pomoc w... - tu chłopak wydał dziwny dźwięk naśladujący coś... - by miecz ostry.

Potem pokazał ręką w powietrzu parę kółek.

Zaprowadził cię za drewutnię i pokazał stojący, drewniany stojak. Obok, parę metrów dalej leży wielkie koło do ostrzenia. Kamienne chyba. (takie gothicowe)

- Ty napraw.

Pobiegł do domu po coś.

Leży sobie na oszronionej trawie. Chyba przymarzło. Nie da się nim okręcić.

(na miejsce. Kto powiedział, że to zepsute jest?)

Podniosłeś je ledwo. Od razu puściłeś. Trzeba będzie je toczyć.

(źle go zrozumiałeś ;))


Wtoczyłeś koło na stojak. Kręci się ładnie. Chłopak przybiegł z trzema mieczami. Tępymi. Podał ci je i wskazał głową na koło.

Chłopak gdzieś uciekł, a ty zacząłeś ostrzyć miecz. Wziąłeś jednak ostrze pod złym kątem bo zazgrzytało okrutnie o kamień i zawibrowało ci w łapach!

Poszło lepiej. Posypały się iskry. Zacząłeś lekko ruszać mieczem na boki. Nogą naciskasz drewniany pedał i koło się obraca mimo, że ciężkie jest jak skurwysyn...

(jak ty jesteś mechanikiem, to Rodrigo wciąż ma obie ręce)

Zająłeś się drugim mieczem i tak mijał ci czas. Dzieciak przyniósł ci raz trochę smalcu z chlebem. Potem powiedział byś zajął się przenoszeniem kambulców do jednej z baszt - kamienie miały służyć jako środek obronny w razie ataku.

- Oliwa. Tak. Mało mamy oliwa.

Zaprowadził cię pod mur. Jest tutaj wielka starta kamieni dobrych nawet do katapult imperialnych... Baszta to ta wieża koło bramy głównej. Masz do pokonania jakieś 40 metrów z ciężarem na rękach.

(hahaha, myślałem, że nim "rzucasz" jak Hulk czołgiem!)


Złapałeś ciężkiego skurwiela od dołu i sapiąc ruszyłeś kaczym chodem przed siebie. Raz po drodze musiałeś odpocząć. Zaniosłeś go po schodach na górę i rzuciłeś tam gdzie wskazał ci patrolujący strażnik.

Tak tez zrobiłeś, ale od tego sposobu zaczęły cię boleć plecy od zginania się. Paskudna sprawa. Łupie cię w krzyżu jak starego dziada z wiochy...

Spędziłeś czas do nocy. W pewnym momencie naliczyłeś dwadzieścia kambulców przeniesionych. Padłeś na dupę na zimnych schodach ledwo żyjąc z wyczerpania.

Wróciłeś pod dom chłopaka. Ten siedzi akurat na ławeczce i coś struga. Jakieś drewienko.

Pokręcił głową, że nie trzeba.

- Co twój kompan? - spytał mając na myśli zapewne jak z nim jest.

Rozdziawił oczy ze zdumienia i zaniemówił. Zaklął cicho w swoim języku.

Zaprowadził cię do swego domu i ugościł skromnie. Do picia dał zimnej wody a do jedzenia kaszę polaną tłuszczem i skwarkami.

Zapadła już noc i zastanawiałeś się czy już Rodrigo się obudził.

Wkroczyłeś do środka. Rodrigo leży z otwartymi oczami. Jest blady i wpatruje się w sufit. W jeden punkt.

Po jakimś czasie pokiwał głową. Skrzywił się jakby z bólu.

Kiwnął głową.

- W porządku. Nie... nie chcę już tu leżeć.

Cofnął kikut chowając go po kołdrę i wykrzywił twarz w takim grymasie jakby miał się zaraz rozpłakać.

- Wiem! - powiedział twardo i spojrzał na ciebie. - Wybacz... zapomniałem oblicza mego ojca. - dopowiedział dziwną sentencję i podniósł się przy użyciu lewej ręki.

Ruszył za tobą chwiejąc się lekko.

- Słuchaj... - wychrypiał idąc za tobą. - Ta operacja mnie osłabiła... będę podatny na choroby. Jest środek zimy...

- W porządku.

Wyszedł za tobą na dwór opatulony w kocach.

- Heh, nie powinienem narzekać. Ty miałeś gorzej z wampirzym wywarem. - klepnął cię w plecy.

Wzruszył ramionami.

- Wyglądasz jakbyś harował cały dzień? - zagadał spoglądając na czarne, cudowne i pełne gwiazd niebo. Zatrzymał wzrok na Morrsleibie.

Zaśmiał się.

- Zacnie. Jestem z ciebie dumny. Przejdźmy się. - wskazał głową bramę.

Wyszliście z fortu i ruszyliście wzdłuż klifu w towarzystwie dźwięku fal rozbijających się o ostre kamienie na dole.

- Chciałbym jakoś wrócić do Starego Świata. Musimy zacząć coś robić w tym kierunku. Tu... - rozejrzał się wokół. - Tu jest cicho i dziwnie spokojnie. Wszystko owiane mgłą. Nawet nie wiem czy to stały ląd, czy inna wyspa. Nie mają tu nawet portu - zapewne nie jeden statek z załogą zagubił się w tych maskujących mgłach, po czym rozpieprzył się na skałach morskich. W ten sposób chyba nie uda nam się opuścić Albionu. A jeśli nie droga morska, to jaka? Znów magia? Poszukiwania kolejnego Węzła? Co jeśli wyrzuci nas na Nippon czy do Lustrii. Tam raczej nie będzie tak sielankowo jak tu.

- Owszem, to nasz priorytet. Znaleźć kogoś kto mówi w naszym języku. Bez tego tu zginiemy. Nie mamy pieniędzy, a w mieście towary są pewnie droższe niż tutaj. A może mają kantor...?

- Oddałbym drugą rękę za porządną mapę Albionu... - rzekł cicho i rozejrzał się po pustkowiach. - Wracajmy, trzeba się położyć na spoczynek.

Dotarłeś pod dom. Jest już ciemna, mroźna noc. Z domku dolatuje światło świec albo kaganków. Drzwi są zamknięte.

- Pukamy?

Chłopak się skrzywił i zażenowany podrapał po głowie. Spojrzał za siebie na jedzącego coś ojca w kuchni. W końcu odstąpił na bok zapraszając ręką do środka.

Ojciec wstał od stołu i zaczął coś do was mówić. Chyba witać. Wskazał na jedzenie na piecu i ponaglił syna by ten rozlał zupę i wam. Wskazał wam też stołki.

Rodrigo też podziękował ale wylewnie. Widzisz, że rękę trzyma ukrytą pod ubraniem. Jecie sobie smacznie zupkę, która jest ciepła i pełna glonów morskich i innych owoców morza.

Po posiłku pokazano wam gdzie się położyć i poszliście w kimę...



...



Zdawało ci się, że nie minęła godzina, gdy zaczął cię budzić Rodrigo mocno potrząsając.

- Chyba zaspaliśmy. Rusz dupę...!

Nikogo w domu nie ma. Wyszedłeś na zewnątrz. Brr... mroźny, zimny dzień, ale bez śniegu. Po forcie pałęta się już paru zbrojnych. Widzisz karawanę za bramą, właśnie się gotują do drogi. Cztery wozy z towarami i z osiem osób łażących w okolicy. Rodrigo szybko ruszył w tamtą stronę wraz z tobą. Znany handlarz przywitał was z daleka i wrócił do wiązania jakichś węzłów na linach.

- Mógłbym dbać i karmić konie czy coś. - odparł niezbyt pewnym głosem i spojrzał na juczne zwierzęta.

Podeszliście bliżej do karawany. Kupiec pokazał ci szybko na migi ruch taki jakby coś przekładał z jednego miejsca na drugie. Potem wskazał skrzynki a następnie na beczki stojące pod jednym z budynków w forcie.

Są ciężkawe, więc doszedłeś do wniosku, że dobrze byłoby je toczyć.

Podszedł Rodrigo i po położeniu beczki zaczął ją pchać nogą do przodu. Coś się w środku przelewa... a jak się wyleje - to będą kłopoty.

Dotoczyliście beczki, potem kolejne i tak minęła niecała godzina. W końcu ledwo zipiący - byliście gotowi do wyruszania. Karawana ruszyła na północny-wschód wzdłuż tego drugiego, nieznanego ci wybrzeża.

Zobaczyłeś w oddali lasy i wysokie góry. Tamci cały czas gadali i wywnioskowałeś, że miasto do którego zmierzacie zwie się dziwnie i obco. Wymawiają jego nazwę: "Penzans".

- Chyba jakieś żelastwo. Możliwe, że broń. Pewnie mają nadmiar w forcie. - odparł Rodrigo.

Parę osób spojrzało na was z zaciekawieniem słuchając tej niezrozumiałej dla nich paplaniny.

Wjechaliście po dwóch godzinach na spory trakt, którego nie widać było z murów fortu. Jest pusty, lecz szeroki i w miarę zadbany. Po lewej zaczynają się lasy, po prawej zaś klif oddalił się i ledwo słychać szum potężnych fal. Przytłacza cię ogromna, otwarta przestrzeń... to nie to co krasnoludzkie korytarze. Widzisz też, że zbiera się powoli na mgłę.

Idąc tak czujny i spięty słuchałeś rozmów tamtych... niektóre słowa mieli podobne do staroświatowego. Jesteś pewien, że mówią coś o piratach w "Penzans"...

- Racja. To na pewno miasto portowe. - odparł Rodrigo i skrzywił się łapiąc za kikut pod kurtką. - Cholera... znieczulenie przestaje działać.

Syknął i zamknął oczy.

- Już przypalił mi medyk. - odpowiedział i kontynuowaliście podróż.

Czas mijał, nogi zaczynały boleć. Już cztery godziny marszu. I jeden popas za wami. Poczęstowano też was suszonymi plastrami wołowiny i wodą. Trakt zaś nieznacznie zbliżył się do klifu i zobaczyłeś, że dalej cały czas się tak będzie zbliżał. A więc miasto portowe już niedaleko.

Uniósł brwi i zaśmiał się spoglądając na ciebie i sprawdzając czy sobie z niego nie kpisz. W końcu odpowiedział:

- Bałbym się. Szczególnie, że jestem trochę wam... - spojrzał szybko na przysłuchujących się ludzi. - ... no wiesz, moskitem, krwiopijcą. Nie wiem co by się urodziło z łona kobiety. Poza tym... jeszcze nie znalazłem tej jedynej... - teatralnie uniósł dłonie i spojrzał w niebo.

Wciąż nie widać. To przez tą cholerną mgłę, ale już się przyzwyczajasz do tego klimatu.

Kropla.

Kolejna.

Zaczyna powoli padać. Mała mżawka.

Założyłeś go na szyję. Poczułeś tylko mrowienie i lekką wibrację amuletu oraz ogarniające cię zimno. Nic więcej.

Rodrigo idzie i patrzy z zaciekawieniem na ciebie.

Wzruszył ramionami.

- Ot taka ich zabawka. Może oddziałuje jakoś na krwiopijców. Kto wie?

Spojrzał przed siebie, a ty zauważyłeś, że karawaniarze pokazują na góry, potem na wozy, a szczególnie koła. Brzmi to jak podróż przez przełęcz górską...

Coś czujesz, że miasto pewnie jest za górami i to niedaleko. Tylko ta przeprawa... a może "tragarz" jakim teraz zostałeś na ich usługach znaczy tutaj "tragarz wozów" a nie towarów...

Góry nie są duże, ale też to nie są wzgórza. Po prostu pasmo prostopadłe do morza po prawej. Zbliżacie się powoli, a mgła zdaje się gęstnieć jak na złość. Karawaniarze ucichli. Panuje niemalże nabożna cisza, jak w klasztorach.

Zobaczyłeś naglę (po kolejnych dwóch kwadransach marszu) dziwnie głazy na polach po lewej. Są ogromne i jakby ciosane wielkim toporem. Stoją w okręgu. To na pewno jakieś pradawne miejsce rytualistyczne. Na pewno ostro wali tu magią i to na kilometr.

Cisza jest niemal namacalna...

Minęliście krąg i chyba mgła się przerzedziła. W ciągu dwóch kolejnych godzin zbliżyliście się do gór. Teraz zaczął się wnosić. Koła wozów chrobotały na małych kamykach. Mgła prawie opadła.

- Widziałem. Strasznie to było dziwne. Ta cisza. - odpowiedział powoli. - To na pewno miejsce kultu. Nie wiem czy wciąż tu coś praktykują... może to pozostałość po dawnych ludziach czy plemionach. Albo Slaanach.

- Dawni Slaanowie? - rzekł pytająco Rodrigo i uniósł brwi. - Was, krasnoludów, nie uczą historii świata?

(xD No to jest dość ważny element historii warhammera. Jak cię nie interesuje historia to raczej się tym nie przejmuj)

- Jaszczuroludzie. - wyjaśnił Rodrigo. - Pradawna rasa, która panowała na ziemi przed tysiącleciami. Może to pozostałości po nich?

- Ja również. Ale Slaanowie zdaję się stacjonowali w Lustrii, nie w Starym Świecie. - odpowiedział pnąc się po kamieniach pod górę.

Kupcy coś zaczęli wołać i wskazywali na spocone konie, które już ledwo ciągnęły wozy... chyba trzeba je pchać.

Chyba nie zrozumieli, bo popędzają konie jeszcze mocniej. Rodrigo pomaga ci obok jednym barkiem. Wóz się posuwa szybciej.

- Popas-sropas. Do miasta niedaleko, wolałbym tam trafić jak najprędzej. - odpowiedział i uśmiechnął się, lecz skrzywił z bólu ręki. - Boli coraz mocniej... może daj mi te medykamenty?

Dotarliście na górę ledwo zipiąc. Teraz czeka was odcinek na linii prostej, bez pagórków czy spadków. To niewielka przełęcz zasnuta mgłą...

- Hurgar, daj mi te leki, do diabła. Boli jak sto diabli! - syknął Rodrigo podchodząc.

- Przeciwbólowe... cokolwiek.

Zaczął grzebać. Znalazł proszek.

- Jest. Znam to. Powinno pomóc. - powiedział po czym posypał okolice bandaży proszkiem i wtarł mocno.

- Powinno przejść za jakiś czas. - odparł.

Ruszyliście dalej wdychając ten charakterystyczny, czysty zapach górski. Pasmo kończy się w oddali i widać spadek oraz krainę za górami.

(-.- świetnie, napisałem długiego posta ze szczegółowym opisem, a internet mi padł. Więc będzie w skrócie)


Dotarliście do końca przełęczy. Piękny widok. Ogromna przestrzeń, pola, lasy, wzgórza. Wielkie miasto nad wielką wodą. Drogowskaz z napisem: Penzance. Widać port. Nie ma tu wysokich klifów. Sporo traktów i zabudowań wokół miasta, a w mieście wieże, baszty, mury, wieżyce świątyń, sporo domów i flagi.

- Nie drzyj się tak! - zawołał i klepnął cię w plecy, ale widzisz, że jego oczy błyszczą.

Kupcy z zainteresowaniem spojrzeli na was jak na idiotów.

- Nie sądzę by to była stolica tej... Kornwalii. - odparł jednak. - Ale się pospieszmy. Ktoś tam musi znać nasz dialekt. Musi.