Starając się podzielić warzywa na racje na kilka dni skubnął trochę selera i pietruszki.

Albhelm nie był by sobą, gdyby nie spytał o mijane miasto. Spytał więc chrząknąwszy przedtem dwakroć.
- A cóż to za mieścinę mijamy, wielmożny?
Zagadnął mężczyznę w czerni. (kurde ten kolo kojarzy mi się z filmowymi facetami w czerni)

- dziękuję.
Odparł bez cienia sarkazmu czy złośliwości.
- Miło jest wiedzieć gdzie się jest. Z takim przewodnikiem napewno nie zabłądzimy.
Zaśmiał się. W końcu nie byłby sobą, gdyby był zbyt szarmancki. Nurtowało go jeszcze kilka pytań, które po krótkiej chwili milczenia zadał
- A jak ilu liczą mieszkańców i jak dawno powstały.
Cóż. Ta wiedza według faceta w czerni nie na wiele się mogła przydać, jednak arab wychodził z założenia, że człowiek uczy się przez całe życie. Spojrzał na rodaka i zaśmiał się w duchu. Ormazd wymaga sześciu modlitw w ciągu dnia a ten nawet nie raczył pomodlić się gdy była na to pora. Świętoszka jednak udawał, skurwiel.

- Prawo i filozofia, powiadasz pan?
Ni to spytał ni stwierdził.
- Zadam więc waści zagadkę. Oto treść:
Pewien sędzia prowadził
rozprawę dotyczącą
niebezpiecznego gangstera.
Zakończył ją w sobotę po
poludniu podsumowując:
Jesteście skazani na
powieszenie , wyrok ma być
wykonany w południe w
jednym z siedmiu dni
najbliższego tygodnia. O dniu w
którym ma być wykonany
wyrok dowiecie się z rana tego
dnia , w którym ma być
dokonana egzekucja. Wcześniej
o tym wiedzieć nie możecie.
Czemu wyrok nigdy nie będzie
wykonany?

- Rozmawiamy teoretycznie.
Zachmurzył się.
- Teoria i praktyka to dwie różne sprawy.
Zimnym głosem zwrócił rozmówcy uwagę.

A jednak. Facet w czerni ńie okazał sie być takim skurwielem i mendą za jaką Albhelm go brał. Był dość... surowy, to fakt, ale spod tej jawnej maski surowości przebłyskiwał jasny umysł i, o dziwo jakie takie poczucie humoru. Byłby dość ciekawym kompanem podróży, jeśli umiał robić mieczem, lub jakimś innym rodzajem broni. Arab milczał naburmuszony jeszcze dobrą minutę.
- Wybaczamy i prosimy o wybaczenie.
Odparł zupełnie nie zdając sobie sprawy, że te słowa to wynik tresury spod władzy Ormazda i zwyczajów jego ojczystego kraju. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że właściwie teraz jest czas na złośliwość z jego strony. Milczał jednak. W obecnej sytuacji pyskowanie na niewiele mu się zda. Wiedział, że jak tylko opuści tę klatkę wywrze swe piętno na wszystkich, którzy się nad nim znęcali. Czy jednak aby na wszystkich?...

Ostatnie resztki przyzwoitości kazały mu podziękować. Nie zrobił jednak tego słowami. Ot, po prostu skinął głową odbierając z rąk czarnego owe dary. Zrobił też coś jeszcze. Złapał go za rękę i przyciągnął ku sobie. Gdy byli dostatecznie blisko siebie szepnął mu tak by tylko on usłyszał patrząc mu przy tym porozumiewawczo w oczy.
- Bądź czujny.
Tylko takie ostrzeżenie przed kultystami mógł uczynić by nie zwrócić zbytnio uwagi.

Serce w nim zamarło. Czyżby wybawienie było bliżej niż przypuszczał? Jeśli tak to ta podróż mogła być sprawdzianem. W głowie przemykało mu tysiąc myśli na sekundę. Nawet nie zwrócił uwagi jak w głowie zapaliła mu się czerwona lampka. UWAGA ALARM! UWAGA NIEBEZPIECZEŃSTWO! Zbyt pochłonięty był analizowaniem niedawnych zdarzeń by dopasować je do niesamowitej teorii, by skupić się na dopiero co usłyszanych słowach i właściwie je zinterpretować.

(hej, hej. Jakiemu chlebowi? Albhelm jeszcze paczki nie otworzył więc nie spiesz się tak)

Przekąsił warzywka i położył się spać starając się spać czujnie na ile to możliwe.

Wstał i przeciągnął się. Jedną dłonią czochrał włosy a drugą drapał się w swędzący zadek.
- Dobry.
Przywitał wszystkich
- Od jak dawna jesteśmy w drodze?
Zjadł warzyw do syta. Nad dziurą wysrał się i odlał by potem nie mieć z tym problemu.

Spojrzał na drogę za nimi.
- Tośmy niewiele ujechali. Te wałachy
tu wskazał na konie ciągnące wóz
- wleką się jak smród za pospolitym ruszeniem.

Spojrzał po sobie. Wcale nie był taki ciężki. Wręcz przeciwnie schudł jakby o parę kilo na tym więziennym wikcie. Spojrzał na faceta w czerni.
- Ja? Ciężki? To wszak nie ja, a ty całymi dniami w kantorku stołek rzycią polerujesz i z tego braku ruchu rozpasłeś się tak, że zaraz dyszel od wozu się złamie, jak wjedziemy na kamień.
Odciął się.

- Cóż. Cieszy się też zapewne, że wepchnąwszy swe popasłe brzuszysko w blachy nie siadł mu pan na grzbiecie.
Ciągnął dalej. Nie mógł przecież pozwolić prześcignąć się w złośliwościach.

(a czy ja stwierdziłem, że widzę zbroję? NIE! Wiem źe nie jest gruby ale i tak nazywam go grubasem. Złośliwość taka)


skinął głową jakby zgadzał się co do diety.
- i to mówi ktoś wystrojony w czarną kieckę jak jakaś stara wdowa.
Dogryzł mu ponownie.
- Gdybyście nie skąpili grosza to może ta wasza umieralnia zwana cywilizowanym lochem notowałaby mniej zgonów, a i być może z silnych, zdrowych skazańców byłby pożytek, choćby przy budowie dróg, bo ta, po której jedziemy jest dziurawa jak ser i aż prosi się o renowację.

- Za długo by nadawał się choćby jako przekąska dla psów. Ech. Dłuży się ta podróż. Wielmożny strzelcie no tym wałachom lejcami po zadach, bo wleką się kaj smark po ścianie.

Ostatnio edytowany przez Brain (2011-02-16 08:13:19)

(poprawiłem. Tekst miał być powiedziany)

- gdyby, czysto teoretycznie dyszel i klatka poszły w drzazgi i tak daleko więźniowie by nie uciekli. Panowie rycerze
ostatnie słowo wypowiedział z nieskrywaną pogardą
- na swoich wałachach raz dwa wsiedliby uciekinierom na karki. Prawdę powiedziawszy im szybciej dojedziemy, tym szybciej spotkam się z tymi oprychami, których zwiecie inkwizycją i całą tę pożałowania godną szopkę będę miał już za sobą.

Albhelm nudził się szpetnie podczas tej podróży, a upragniona chwila uwolnienia go z matni według niego nie przybliżyła się ani na jotę. W klatce pozostało parę kamieni. Spróbował więc uderzać nimi o krępujący go łańcuch jakby w nadziei, że stal ugnie się przed małym kamyczkiem.

- Wątpię. Uznaję bowiem tylko konie czystej krwi arabskiej
odparł a po chwili tonem mentora pouczającego maluczkich kontynuował
- To jedna z ras koni
gorącokrwistych. Konie arabskie pojawiły się na
Półwyspie Arabskim co najmniej
2500 lat temu. Charakteryzują
się siłą, pięknem i odwagą. Koń arabski jest bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała , często wysokim osadzeniu
ogona. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha
głowa często o profilu
szczupaczym. Nogi są silne, a jednocześnie delikatne. Kopyta
są twarde co pozwala startować tej rasie w rajdach długodystansowych.
Szlachetności koniowi dodaje długa łabędzia szyja i pięknie uformowana głowa z szeroko otwartymi nozdrzami. Wyróżnia się kilka typów konia
arabskiego, z czego trzy są najbardziej znane: Kuhailan – typ
najsilniejszy, używany jako koń bojowy lub użytkowy
– gniady lub skarogniady, z
mocną szyją, głowa stosunkowo dużą (jak na araba)i często bez
wklęsłego profilu (który bywa przez laików uważany czasem za cechę wyróżniającą konie
arabskie). Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom
araba. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o
charakterystycznej wklęsłości i wielkich dziurkach nosa. Maść
często siwa, choć bywają i inne.
Oryginalnie używany do pokazów, spacerów, koń dla
dam. Wbrew pozorom koń także o wielkiej dzielności i wytrzymałości (jak wszystkie araby), mimo, że od kuhailana
drobniejszy, czasem niższy i słabszy. To Saklavi bywa
najczęściej modelem do rysunków i rycin koni arabskich. Munighi – koń o
skośnej łopatce, długich kończynach, głowa dłuższa,
węższa, o prostym profilu. Maść
zwykle kasztanowata. Typ bardzo wytrzymały, szybki na
krótkich dystansach (pozostałe araby bardziej cenione są na
dystansach długich i bardzo długich).
Istnieje też kilka innych typów, mniej znanych. Wysokość
ok. 145 – 155 cm.
Warto wiedzieć źe jest to z pewnością najstarsza
rasa na świecie. Według legendy
pochodzi od pięciu klaczy Ormazda, (legenda przekazała
nam ich imiona – Saklavi,
Kuhailan, O'Bajan, Hadban i
Hamdani), które usłuchały jego
wezwania, gdy odwołał je od
wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do
starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt.
Konie arabskie są bardzo wytrzymałe, niewymagające,
szybkie w galopie. Na długich dystansach wciąż nie mają sobie
równych. Poza tym inteligentne, wrażliwe, przywiązane do
człowieka. Koni tych ras używano do tworzenia wielu
innych ras. Araby to konie o żywym temperamencie, ale
zawsze posłuszne.
Maści występują wszystkie maści
podstawowe. Najczęściej siwe,
gniade i kasztanowate, bardzo
rzadko kare.

(z definicją konia akurat użyłem wikipedii)

- Najlepiej by było jakbyś waść otworzył klatkę i dał mi wraz z towarzyszami godzinę na ucieczkę.
Zaśmiał się. Gdyby bowiem prośba taka została spełniona byłby szczęśliwy.
- Sądzę jednak, że do takiej prośby nie przychylisz ucha a zatem chciałbym zażyć gorącej kąpieli, zjeść coś ciepłego i raz jeszcze zaznać ciepła kobiecego łona. Byle nie w tej klatce.
Zastrzegł odrazu.

Z tych nudów zaczął cicho śpiewać
- Czemu ty dręczysz mnie, córko
grabarza?
Świeże kwiaty wciąż przynosisz
do mnie tu.
Przestań już dręczyć mnie i nie
powtarzaj,
Jak twój ojciec sypał ziemię na
mój grób.
Jak tu ciemno, jak tu głucho, jak
ponuro,
Z każdej strony zwały ziemi
gniotą mnie.
Czemu ty stoisz tu, stoisz nade
mną ,
I dlaczego tak okrutnie śmiejesz
się?
Czemu ty dręczysz mnie, córko
grabarza?
Świeże kwiaty wciąż przynosisz
do mnie tu.
Przestań już dręczyć mnie i nie
powtarzaj,
Jak twój ojciec sypał ziemię na
mój grób.
Biała suknia, czarny włos, nie
uwierzę,
Że przychodzisz tu co ranek,
budzisz mnie.
Przestań już dręczyć mnie i nie
powtarzaj,
Lepiej odejdź stąd i spokój mi
daj.
Czemu ty dręczysz mnie, córko
grabarza?
Świeże kwiaty wciąż przynosisz
do mnie tu.
Przestań już dręczyć mnie i nie
powtarzaj,
Jak twój ojciec sypał ziemię na
mój grób.
Bystrym okiem pragniesz
przebić twardą ziemię ,
Chcesz zobaczyć, czy wygodnie
w trumnie mi.
Błagam cię , odejdź stąd, odejdź
ode mnie,
Nie zakłócaj mi spokoju chociaż
ty.
Czemu ty dręczysz mnie, córko
grabarza?
Świeże kwiaty wciąż przynosisz
do mnie tu.
Przestań już dręczyć mnie i nie
powtarzaj,
Jak twój ojciec sypał ziemię na
mój grób.
Czemu ty dręczysz mnie, córko
grabarza?
Świeże kwiaty wciąż przynosisz
do mnie tu.
Przestań już dręczyć mnie i nie
powtarzaj,
Jak twój ojciec sypał ziemię na
mój grób.

Zamknął się a w końcu usiłując przybrać jak najlepszą pozę spróbował zasnąć.

(jeśli masz plan co do snu to dawaj, a jeśli nie to ja mam)

(masz jakiś pomysł na sen czy nie bo ja mam)

(dobra dawaj dalej. Ja się z pomysłu snu wycofuję)

(kilka poprawek: na pustyni w nocy temperatura spada i to ostro więc ktoś taki jak Albhelm jest przyzwyczajony. 2. Śnieg jako taki jest poniekąd jak kołdra i nie pozwala odczuwać mrozu tak bardzo)

- dobry
wyburczał niewyraźnie powitanie. Był zmarźnięty, głodny i w piekielnie podłym nastroju. Najchętniej teraz dałby komuś w mordę. Spod śniegu wykopał zawiniątko z chlebem i bukłaczek (chomikowałem i mam) zjadł chleb i popił wodą. Posilony nieco czuł się lepiej ale dalej miał ochotę kogoś sprać.
- Czego się gapisz kmiocie. Mam ci wydłubać te kaprawe oczka?
Warknął do współwięźnia jako, źe na nim planował wyładować kipiącą w nim złość.

(oba araby mają ADHD :] )

Spróbował znaleźć kamyk, jeden z tych ocalałych po obrzucaniu klatki przez motłoch i z całych sił cisnąć nim w spółwięźnia

- Wyjawiałem plany spiskowców nie mających nic wspólnego z mrocznymi bóstwami.
Wyjaśnił poważnie i rzeczowo lepiąc jak najtwardszą kulkę z śniegu.
- Co do przyznania się do wyznawania mrocznych bóstw... Już samo słowo chaos działa na was jak płachta na byka. Nawet gdybym się nie przyznał w mojej celi zapewne był jeden z waszych ludzi, wasze oczy i uszy, który i tak doniósłby o całej sprawie. Wsadzanie kapusia do celi to stara sztuczka, stosowana nawet u nas. Oskarżony, w tym przypadku ja nie ma nawet pewności, czy aby ów kapuś nie jedzie teraz w klatce obok.
Z mściwą miną rzucił śnieżką w rodaka celując między oczy.

- Ta, pamiętam
skinął od niechcenia głową usilnie zajętą planem wymordowania swoich oprawców.
- Tyle, że u was "w imieniu prawa" można dostać, jakżeście to ujęli niezłe manto za krzywe spojrzenie na takich szubrawców jak ci tutaj
Ruchem brody wskazał na strażników.
- tak więc dostać lanie to jedno a mówić, że to w obronie cnoty niewieściej to drugie. Rozumiecie co mam na myśli?

- Ta, pamiętam
skinął od niechcenia głową usilnie zajętą planem wymordowania swoich oprawców.
- Tyle, że u was "w imieniu prawa" można dostać, jakżeście to ujęli niezłe manto za krzywe spojrzenie na takich szubrawców jak ci tutaj
Ruchem brody wskazał na strażników.
- tak więc dostać lanie to jedno a mówić, że to w obronie cnoty niewieściej to drugie. Rozumiecie co mam na myśli?

/coś mi i to forum szwankuje na komórce/

- a wy, miłościwy gdybyście byli na moim miejscu.

- Pod wpływem tortur wygadalibyście wszystko. Uwierzcie.

- Jednak widziałem tortury. Z resztą. Po co ten cały cyrk? Ty tam, ścierwo!
Ryknął na strażnika.
- Zatłukłbyś takiego chaotę jak ja? Jeśli tak to czekam. Chyba, żeś bardziej godzien kieckę nośić niźli miecz.

- Boisz się, i tyle.
Źaśmiał śię drwiąco.
- wiesz, że gdybyś mńie tknął twoja rodzina nie dotrwałaby do jutra.
- A ty.
Zwr6cił się do rodaka przybliżając się do dzielących ićh prętów.
- Z pewnością z chęciął ubiłbyś kogoś kto rźńął twoją żonę dwa razy w tygodniu i zrobił jej bękarta. Tak, to mój syn. Moje nasienie...

- Cóż to? Nid wiesz jak miała na imię twoja żona, która przynosiła ci żarcie, gdy byłeś na służbie?
Zdziwiony uniósł brew.
- Powiem ci, w zaufaniu, że kwiczała, gdy rżnąłem ją na schodach sułtańskiego pałacu. Z początku wzdrygała się a później sama do mnie przychodziła, suka jedna.

- Jasmina.
Odparł uśmiechając się szyderczo.

Poszukał kamyków by się nimi pobawić w sposób niezbyt miły dla otoczenia, a mianowicie ciskać nimi w strażnika, którego słowami usiłował sprowokować.

Skoro nie było kamieni to śnieżkami.

- Nie warta swojej ceny nawet w gównie. Zimno, pożywienia mało i do tego liche, a przewodnik niezbyt rozmowny.
Odparł rozeźlony sarkastycznym tonem.

Tej nocy postanowił czuwać.

(Sorka że nie odpisywałem. Mam prośbę: weź albo ubij mi postać albo co bo ta podróż ciągnie się jak smark po ścianie.)

Obserwuje zatem w milczeniu co się wydarzy.

Dygocząc z zimna chodził po klatce bo oczywiście facet w czerni nie pomyślał by skazańcy się nieco ogrzali w strażnicy. Klął przy tym pod nosem nie przestając obserwować krasnoluda i kapłana.

Pewnie kolejni chętni by sobie na skazańcach poużywać - pomyślał sobie, lecz przypomniał sobie wieść o uwolnieniu. Zrobił więc śnieżkę i rzucił nią w strażnika by odwrócić jego uwagę.

- Spróbuj, jeśli masz odwagę tu wejść. Twój pryncypał ani twoi koledzy nie uratują cię jak będziesz jęczał, gdy będę wydłubywał ci oczy.
Odparł drwiąco. W starciu jeden na jednego i w głupocie strażnika upatrywał swoją szansę ucieczki bo krasnolud i kapłan raczej nie byli zapowiadaną odsieczą.

- Do obowiązków gzienia się z dziewkami gdzie popadnie i napastowania staruszek i dziatwy. Tylko do tego się nadaje tutejsza straż.
Dokończył zjadliwie.

- Ta...
Mruknął do strażnika.
- I to by było na tyle ciekawskiej gawiedzi. Tym lepiej. A teraz wszyscy możemy w spokoju odpocząć.

(jak pogoda? Dalej zimno jak diabli?)

"znowu chleb i woda, a raczej lód" - pomyślał sobie otulając się szczelniej kurtą. Mażył by w końcu dojechać na miejsce. Kichnął dwakroć głośno. Tutejsza pogoda była nie na jego zdrowie.

Ziewnął z nudów, ułożył się i chciał zasnąć. Czuł jednak jak krew pulsuje mu w skroniach, jak niewidoczna dłoń łapie go za gardło. Czuł jak traci przytomność. Ktoś, kogo nie znał mówił jego głosem
- Wasze podłe miasteczko Kroppenleben dogorywa. Siewca Plag triumfuje. Mieszkańcy umierają od trucizny i choroby. Księżyc Chaosu wkrótce znów będzie lśnił w pełni.
Po tych słowach stracił przytomność.

Przetarł oczy i rozejrzał się dokładnie w poszukiwaniu źródła hałasu.

Próbuję przyjrzeć się co to za postacie.

Staram się dostrzec dokładnie co to za ciała.

REZYGNUJĘ Z DALSZEJ GRY NA TYM I NA GŁÓWNYM FORUM. Mg Marcusowi dziękuję za czas